Nemere estas unu el la plej legataj e-taj verkistoj. Pro tio al mi ŝajnas tre malfacile recenzi liajn verkojn. Tamen mi penos.
De la unuaj paĝoj antaŭ ni aperas la Monto. "Ĝi aspektas kiel la montoj desegnitaj en infanfabeloj". Kaj certe devas havi iun miraklon, surprizon por la legantoj. Kaj tiu miraklo, eĉ mirakloj poiome malkaŝiĝas por ni. La aŭtoro kondukas nin sur la Monton kune kun jam sufiĉe plenaĝa 45jara majoro Reman, kiu pro sia ofica laboro devas surgrimpi la Monton kaj trovi tie spurojn de kvar soldatoj dummilite suprenirintaj al la Monto kaj ne revenintaj suben.
Kien ili malaperis? Kio atendas la majoron supre?
Kaj jen surgrimpinte la Monton ni kun la majoro malkovras nekutiman por ni "Supran mondon" – mi diru – naturan mondon. Homoj, kiuj loĝas tie tre ne similas al la subanoj. Ili ne sentas sur la ŝultroj ŝarĝon de civilizacio, estas liberaj kaj pro tio feliĉaj.
La kutimoj kaj filozofio de la montanoj estas tute aliaj. Kompreneble, por tiuj soldatoj kun siaj subaj kutimoj ne povis esti alia fino. Ja la supra mondo ne akceptis ilin.
La majoro esplorante historion de la kvaropo multon travivas sur la Monto, kaj fine eblas senti lian simpation al la montanoj: ĉu per paroloj kun Volder – ĉefo de la supranoj, ĉu per rilato al Triana.
La romano finiĝas per la vortoj de la majoro: "Mi devas rakonti al la homoj, kio estas supre. Mi devas ĉion priskribi. Por ke ili tralegu tion, enpensiĝu –".
Do, tralegu kaj enpensiĝu.
Aleksandr Mikiŝev
Sezonoj. 1986. № 9.