La infana raso de William Auld

Malfacila poemo, sed riĉa je meditoj, La infana raso de William Auld temas pri la tuta homaro laŭ ties multaj aspektoj, fortoj kaj malfortoj, por eltiri de ili instruon.

Multe helpis min kompreni la verkon la enkonduko de Nicola Ruggiero en la itala versio, mirinda kaj poezia, de Nicolino Rossi (Nemapress, Alghero-Roma, 2017). El tia antaŭparolo mi eltiris la sekvantajn pripensojn:

La motivoj kiuj karakterizas tiun ĉi verkon estas la homo kaj la historio, la religio kaj ties institucioj, la seksumo, la militoj, la perforto kaj la esperantismo.

.. ne estas agad-unueco en tiu ĉi verko. ...Estas la poeto kiu prenas la leganton en tempo-vojaĝado inter generatioj.

La patrujo de William Auld estas la terglobo: en la tuta poemo li pretendas neniun apartenon al ajna difinita popolo. Ĉiuj estas gefratoj, senkonsidere pri la raso aŭ haŭtkoloro.

Sen la korpo, la animo ne ekzistas; sekve, ĝi ekzistas nur tiel longe ekzistas vivo en ni. En Auld estas la fekundeco kaj do la printempo interna kaj denaska en la homo, kiu montras novan eĉ se etan esperon.

Zamenhof estas por Auld, probabla nova komenco. Speco de regenerado de la homa animo, nova progreso por la homaro. La tuta dekoka ĉapitro temas pri Zamenhof: "La revo estas ĉio. Kaj kuraĝo:/ĉar revas nur la kuraĝul' unika" kaj lia revo estas precize la homa interkompreniĝo... . Por Auld Esperanto estas la nova animo de la korpo-homaro: nova animo, liberigita de religia kaj laika pezoj, nova esprimilo kiu povas helpi tiun infanon kreski, fariĝi se ne plenkreskulo almenaŭ adoleskanto, plena je amo por aliaj homoj.

Mariolina (Italio)