Memori kaj forgesi de Trevor Steele

La libro Memori kaj forgesi (1992) enhavas kvin novelojn, kiuj okazas en la norda montaro de Aŭstralio, kie la aŭtoro naskiĝis. Oni rajtas supozi, ke kelkaj el ili havas aŭtobiografiajn elementojn, kiujn oni retrovos en la ĉefverkon de Trevor Steele: La fotoalbumo (2001).

La una novelo "Memori kaj Forgesi" temas pri amikiĝo inter 9a-jara blanka knabo kaj indiĝenaj gefratoj kontraŭ la volo de liaj gepatroj. Rasismaj sentoj kaj venko de la adoltaj opinioj super la infanaĝa malfermeco estas kortuŝe priskribitaj.

En la dua novelo "Aminduma vespero" la aŭtoro verkas banalaĵojn, kiujn interkomunikas intelekte malaltnivelaj gefianĉoj.

En "Mia kara Rita", tria rakonto, temas pri korespondado inter juna instruisto, kiu ricevis postenon el la plej norda urbeto de Aŭstralio kaj lia fora amatino. La ĉastaj amleteroj priskribas la rilatojn kun la nunaj tieaj amikoj. Tutcerte temas pri aŭtobiografia travivaĵo, kiun oni retrovos pli poste en la libro "La Fotoalbumo".

Mi tute ne ŝatis legi la kvaran novelon "Heroo de nia epoko", kiu rakontas la negocan sukceson de ege malsimpatia ulo, vera krudulo, kiu amikiĝis kun intelekta simpatia rakontanto (ĉu ebla aŭtobiografia historio?) Tamen indas miri pri la lingvouzo. Trevor Steele sukcesis montri la kreativecon kaj riĉecon de Esperanto, koncerne la tavolon de krudaj slangaĵoj, kiujn oni ne kutimas uzi en nia lingvo: "povra pisosako, fetora kapraĉo, iru fiki vin mem, lernis furzi pli lerte, kakis la lastan fojon, fetora puglekulo, preni ĝin el iu ajn pugtruo", ktp.

La lasta novelo "Savo de nigra animo" revenas al la misagoj kontraŭ la aborigenoj laŭ religia vidpunkto, kiu eksperimentis kiel "krei el la plej primitiva popolo preskaŭ normalajn blankajn homojn"

Indas legi tiun libron pro la diversaj temoj kaj stiloj de la aŭtoro, kiu verkas en bela kaj natura lingvo.

Atrebato (Francio)