Julian Modest: La Ora Pozidono

"La Ora Pozidono" de Julian Modest ŝajnis al mi sufiĉe facila legaĵo. Mi povus rekomondi legi ĝin kiam oni ne volas pensi pri seriozaj problemoj kaj malstreĉiĝi.
La ĉefa protoganisto de la romano, Emil, post dek jaroj revenas al la loko kie li spertis tre fortajn sentojn.
La eventoj disvolviĝas ĉe la maro en sufiĉe prestiĝa hotelo. Emil estas junulo, kiu ĵus finis lernejon. Lia patro, simpla bankoficisto, kiu neniam povis ripozi ĉe la maro volis, ke lia filo havu alian sorton.
Komence Emil ĝuas sian restadon, sian solecon. Tamen post kelkaj tagoj iun matenon kiam li matenmanĝis en la restoracio de la hotelo, li hazarde aŭdis, ke la geedza paro, kiu sidiĝis apud li ĉe la tablo ekparolis Esperante. Certe, ili opiniis, ke Emil ne komprenis ilin. Kiam evidetiĝis, ke Emil parolis Esperante, la paro (Leo kaj Klara) kaj ilia juna amikino el Francio Adele amikiĝis kaj plejparte pasigas la tempon kune. Al Emil tre plaĉas Adele, li enamiĝas al ŝi. Tamen baldaŭ li rimarkas, ke la rilatoj de Leo kaj Adele estas iom pli ol amikemaj, spite al la fakto, ke li preskaŭ ĉiam estas kun sia bela edzino. La junulo ne volas vidi novajn amikojn plu, kaj li komencas eviti siajn novajn amikojn. Iun tagon malproksime de la hotelo li konatiĝas kun la knabo, verŝajne, sia samaĝulo. La knabo diris al li pri la legendo de la Ora Pozidono. La knabo, Rusi laŭnome, kredas ke la monumento de la Ora Pozidono kuŝas en la maro inter la rokoj. Kaj Rusi opinias, ke iun tagon li nepre trovos ĝin. La nomo de Ora Pozidono signifas en la romano ankaŭ la strebon al io neatingebla. Kaj Emil komprenas, ke preskaŭ ĉiu homo serĉas sian Oran Pozidinon.
La Ora Pozidono en la romano posedas ankoraŭ unu sencon. La ripozantoj festas la Tagon de la Ora Pozidono kaj ĝuas ĝin. La aŭtoro detale priskribas la feston.
La fino de la romano estas iomete sentimentala kaj tragika, ĉar Klara malaperas.

Lidija Jerofejeva (Montaro)