|
Reen al:
Sten
Johansson FALĈITA KIEL FOJNO Krimromano Al-fab-et-o Dua reviziita eldono 2014 Enhavo: 1. Libertempo komenciĝas 2. Vizito
en butiko 3. Ĉu
sufiĉas? 4. Idilio ĉe
lago 5. Helpi
sian kunhomon 6. Serĉu,
kaj vi trovos! 7.
Baltmara kunlaboro 8. Ŝafo,
ĉu ne? 9. Sur la ĝustan
vojon 10. Mankas
disciplino 11. Mesaĝo
de mortinto 12. Ni
trovos ŝin! 13. Preskaŭ
kiel homoj 14. Lama ĉeno 15. Ne plu
bezonata 1. Libertempo komenciĝas Se la infanoj
Schulze ne estus tiel lacaj kaj varmaj, eble Brian Jespersen neniam estus
murdita. Aŭ eble – pensas Renate Schulze, ilia patrino, kvankam ŝi
nenion diras – eble ankaŭ la infanoj estus buĉitaj kiel kunikloj. Vendrede la kvaran de julio la familio
Schulze – same kiel dum la lastaj kvar jaroj – ekiras per plenpakita Mercedo el
sia hejmo en Neu Wulmstorf apud
Hamburgo. Komenciĝis la libertempo, kaj ili ekiras norden. Post vespera
veturo prama trans Fehmarn Belt
restas duhora veturo al ilia kutima tranoktejo, simpla gastejo en Elsinoro. La patro,
diplominĝeniero Dieter Schulze, volonte pluirus por alveni eĉ nokte ĉe
la somerdomo en Svedio, sed li devas cedi al siaj edzino kaj infanoj, kiuj
preferas etapi. Jam dum la sabata matenmanĝo en la
gastejo oni rimarkas, ke estos varma tago. La okjara Franziska kun bulko en unu
mano kaj taso da ĉokolado en la alia volas plonĝi enmaren de la
gasteja strandeto sur la norda bordo de Selando. Glutinte la lastan pecon ŝi
kaj ŝia frato Holger havas tempon por mallonga bano en la friska Sunda
akvo, dum iliaj gepatroj pretiĝas por pluiri. Poste ili ĉiuj devas
enaŭtiĝi por prame transiri tiun akvon al la sveda Helsingborg. Dum la aŭto senprobleme kuras plu
orienten tra Skanio, la infanoj grumblas pli kaj pli laŭte pri naĝado
(Franziska), fiŝado (Holger) kaj glaciaĵoj (ambaŭ). Post preskaŭ
du horoj tiu ĥoro atingas fortisimon,
kiam aperas tabulo montranta al Baltmara strando. Dieter Schulze preterveturas
la tabulon, dirante ke ne eblas tiel subite halti kaj deflankiĝi. Post
kilometro li bedaŭras tiun pretekston, kiam ili renkontas alian, bone
videblan tabulon. Halto estas neevitebla. Dum ilia patrino sunbanas sin, la
infanoj naĝas kaj poste elpetas glaciaĵojn. Sinjoro Schulze elfosas
la unuan bierdoson el aro, kiu bedaŭrinde sufiĉos nur por la unua
semajno de lia libertempo. Tiun saman semajnon li bezonos por forgesi la ĉiutagan
urĝon de la laborjaro kaj adaptiĝi al feria ritmo. Ĉi-printempe
li kromlaboris pli multe ol kutime, kaj nun li permesis al si komenci la
libertempon unu semajnon pli frue ol normale. Dum kvin semajnoj li kaj lia
familio ripozos en sia sveda somerdomo, ĝuos la kvieton, la naturon, la
silenton, la purecon. Estas vere, ke la infanoj kutime plendas, ke nenio
okazas, ke nenio fareblas. Sed tio
stimulos ilin mem eltrovi kion fari, ne nur malfermi la faŭkon kiel
malsata birdido, kiel la patro plurfoje didaktike lekciadas. Por li la
trankvilo ĉiuokaze estos balzamo, la senhomeco estos ripozo post jaro plena
je devoj sociaj kaj profesiaj. Unu horon pli malfrue Subite Dieter Schulze aŭdas krion de
sia filo Holger, sed de malantaŭ la domo la knabo ne videblas. Lia edzino
endome nenion aŭdas, sed ĵetante rigardon trafenestre ŝi ekvidas
la infanojn alkuri. Dek-unujara Holger kvazaŭ ŝovas antaŭ si la
fratineton. Sur la ŝtuparo kolektiĝas la
familio. ”Morta viro!” krias Holger. ”Oni mortigis
viron!” La gepatroj nenion komprenas, sed laŭ la mieno de ilia filo vidiĝas,
ke ne temas pri stulta ŝerco. ”Li kuŝas malantaŭ la remizo”
sciigas la knabo kun time malfirma voĉo. Schulze ekregas sin. ”Iru en la domon”,
li diras al sia familio kaj enŝovas ilin, supren laŭ la ŝtuparo.
Ferminte post ili la pordon li iras al la remizo, rigardante ĉirkaŭ
si. La viro estas ne nur morta, ne nur
mortigita, kiel diris Holger, sed brutale buĉita. Li kuŝas surdorse
en flako el sango. Ĉio impresas kvazaŭ ĵus okazinta. Larĝa
tranĉo tra lia gorĝo brilas kiel obscena ruĝa fendo. La surtera
sango ankoraŭ ne sorbiĝis aŭ sekiĝis. Schulze denove
suspekteme rigardas ĉirkaŭ si. Ĉio estas kvieta, silenta. Birdoj
pepas. Muŝoj zumas. La vento susuras en tremola foliaro inter la domo kaj
la lago. Malproksime aŭdiĝas motorboato. La kadavro impresas, kvazaŭ
oni ĵus distranĉis lian gorĝon kaj li falis dorsen. Liaj
malfermitaj okuloj strabas, li havas rufajn lipharojn. * El la provinca
urbo Kalmar alveturis por komenci la murdenketon Roger Svedberg, polickomisaro,
kaj Tom Jankéus, policinspektoro. Svedberg estas kompakta 45-jarulo kun
blondaj, mallonge tonditaj haroj, trankvila mieno kaj firma, penetra rigardo.
Jankéus, preskaŭ jardekon pli juna, estas alta, fortika, duonkalva
brunharulo kun metalframaj okulvitroj, vivoplena rigardo kaj ofta ironia
rideto. La du kolegoj jam multfoje kune plenumis enketojn kaj konas la emojn
kaj kutimojn unu de la alia. Du policaj teknikistoj etendas plastajn
bendojn por marki, ke la loko estas barita de la polico. Svedberg kaj Jankéus
inspektas la ĉirkaŭaĵon sed evitas entrudi sin en la baritan
murdlokon. Ne plaĉas al ili kvereli kun la teknikistoj, kiuj konsideras ĉiujn
aliajn homojn elefantoj kiuj detruas spurojn. Svedberg sentas sin pli ol kutime
senutila surloke. La teknikistoj zorge ekzamenas la teron ĉirkaŭ la
kadavro kaj poste kovras ĝin per malgranda tendo. Kiam alvenas la polica
medicinisto, Svedberg kaj Jankéus veturas al najbara domo, de kie telefonis la
germano, kaj kie li ankoraŭ restas kun sia familio. ”Ĉu vi scias la precizan horon, kiam
vi trovis la kadavron?” ”Ne, sed mi pensas ke ni bezonis nur ok ĝis
dek minutojn por veni ĉi tien, kaj kiam mi telefonis, estis kvarono post
tagmezo...” ”Mi scias. Dek-dua kaj dek sep minutoj,
laŭ la raporto. Kaj vi ĵus alvenis al la somerdomo, ĉu ne?” ”Jes, prave. Ni ĵus alvenis, nur
komencis ĉion aranĝi, kaj...” ”Kiom da tempo pasis de via alveno, ĝis
vi trovis la korpon?” ”Mi ne scias, eble... eble dudek minutoj
nur.” La demandado okazas anglalingve. Tio
estas, Svedberg ĉefe sufloras svede al Jankéus, ĉar li preferas ne aŭdigi
sian anglan. Lia kolego eble ne parolas pli bone ol li sed havas malpli
delikatan memestimon. La germana inĝeniero ŝajnas sufiĉe
kontenta pri sia angla, tamen li ne povas konkuri kun sia edzino. Montriĝas
ke ŝi eĉ instruas la anglan en liceo. ”Mi rigardis horloĝon kiam ni elaŭtiĝis,
kaj ĝi montris kvaronon antaŭ tagmezo”, sciigas Renate Schulze. ”Ĉu vi renkontis iun survoje al via
domo?” demandas Svedberg, forgesante kaŝi sian neperfektan lingvoscion. Dieter Schulze ŝajnas konfuzita.
Survoje al lia domo, tio estas la vojo de Neu Wulmstorf al Långasjö kaj
Sandnäs. Sendube ili dumvoje renkontis kelkajn... Sed lia edzino komprenas la
demandon ĝuste: ”Sur la gruza vojeto neniun. Ni vidis
neniun, kaj neniun aŭdis. Ĉio ŝajnis kvieta, kiel kutime.” Ŝi
frostotremas pensante pri tio, kio atendis ilin en la kutima kvieto. Svedberg suflore murmuras al Jankéus, ke ”mi
supozas ke neniu el ili rekonis la murditon”. Je la demando de Jankéus, Dieter
Schulze respondas seke: ”Ne.” Kaj sinjorino Schulze eĉ neniam rigardis la
kadavron. Roger Svedberg sentas etan embarason. Li
imagas, ke la metodoj de la sveda provinca polico el Kalmar ne tro imponas al
la germana paro. ”Do, kiel estis en la domo”, diras Tom
Jankéus proprainiciate, ”ĉu endome vi rimarkis ion nenormalan? Ĉu io
mankis? Ĉu io estis difektita, malpurigita...?” ”Nenio”, diras Renate Schulze ne tiel
seke kiel ŝia edzo. ”Ĉio estis tia, kia ni lasis ĝin lastjare.
Ankaŭ eksterdome, mi pensas. Ĉu ne?” ŝi aldonas turnite al la
edzo. ”Certe. Mi nenion nenormalan rimarkis”,
certigas tiu. ”Nu... krom, kompreneble...” ”Bone”, interrompas Roger Svedberg,
pensante pri alia embarasa neceso. Al sia kolego li atentigas, ke ili devas
paroli ankaŭ kun la infanoj. La patrino unue rifuzas, sed devas fine
permesi interparolon almenaŭ kun Holger. Ja li estas la vera trovinto de
la kadavro. Ŝi mem interpretas al kaj de la germana. Do Svedberg iniciatas
demandon svede, kiun Jankéus precizigas angle kaj sinjorino Schulze – espereble
fidele – paŭsas germane, kaj poste la germana respondo de Holger treniĝas
reen laŭ la sama itinero al la polickomisaro. ”Tion ĉi oni ne
instruis en la polica altlernejo”, pensas Roger Svedberg. Holger rakontas kiel li trovis la viron. ”Mi
kaj mia fratino volis iri padon kiu iras al la lago, preter tiuj densaj arboj,
mi-ne-scias-la-nomon (– tremoloj –
helpas la patrino). Kaj ĝi komenciĝas malantaŭ la remizo
(Svedberg notas la vorton shed por
poste elserĉi en vortaro). Kaj mi iris la unua, sed subite mi preskaŭ
tretis sur tiun viron, kaj mi tuj vidis ke li estas murdita. Do mi tuj turnis
min kaj kaptis Franziskan – ŝi venis eble dudek metrojn post mi – kaj
kuris al la domo, ĉar mi pensis ke la murdisto ankoraŭ restas ie.” ”Kial vi pensis tion?” Svedberg sendas
direkte al Holger, kaj facile komprenas ĉiujn versiojn de la respondo: Weiss nicht – I don’t know – Jag vet
inte. Mi ne scias. ”Ĉu vi ion aŭdis aŭ vidis?” ”Ne, ne. Nenion”, respondas la knabo. ”Ĉio
estis silenta. Mi ne scias kial, sed ĉio ŝajnis, kvazaŭ oni ĵus
pikus lin per tranĉilo aŭ io. Sed kompreneble mi nenion vidis kaj
nenion aŭdis. Estis nur sento.” ”Mi aŭdis boaton”, flustras
Franciska al sia patrino, sur kiun ŝi grimpas el la sofo, kie la infanoj
sidas ambaŭflanke de Renate Schulze. ”Kion ŝi diris?” scivolas Svedberg.
La patrino klarigas kaj devas permesi kelkajn demandojn. ”Kiam vi aŭdis boaton?” ”Antaŭe, kiam ni kuris al tiu pado,
kiu iras al la lago.” ”Ĉu ne povis esti alia veturilo?
Eble mopedo aŭ aŭto?” Svedberg hezite forlasas sian kutimon ne fari
sugestajn demandojn. ”Ne. Tio sonas alie. Estis boato.” Nun ankaŭ Holger memoras. ”Jes,
fakte estis boato. Ni volis iri rigardi ĝin. Estis tia eksterpoba, dutakta
motoro.” Svedberg notas la terminon Zweitaktmotor,
kiun eĉ la instruistino ne scias angligi. Holger tamen aldonas: ”Sed ĝi
ne estis tre proksima. Eble meze de la lago.” Kvazaŭ por malpliigi la
valoron de tio, kion lia fratino kontribuis. Neniu el la infanoj tamen memoras,
ĉu la boato aŭdiĝis pli malfrue, post la terura malkovro. La policistoj el Kalmar por la momento ne
trovas pli multe por demandi. La germana familio devas montri siajn pasportojn
por identigi sin, kaj poste Roger Svedberg dankas ilin kaj bedaŭras la ĝenon. Sinjoro Schulze akompanas ilin al la
somerdomo, dum la familio provizore restas ĉe la najbaro. En la loko de krimo Svedberg havas la
nekutiman bonŝancon ricevi mallongan buŝan raporton pri la teknika
esploro. Tiu tamen ne donas multon por lumigi la kazon. Nenio estas trovita kio
povus identigi la murditon. La supozeblan murdilon oni tamen trovis. Ĝi
estas falĉilo, longa, makabre sangmakulita, kiu kuŝis inter la altaj
herboj dudek metrojn for de la kadavro. Nun ĝi estas pakita en absurdan
pakaĵon el plasta folio. ”En kiu direkto ĝi kuŝis?” ”Eee... norde, eble nordokcidente. Do nek
direkte al la vojo, nek al la lago, nek al la domo.” ”Kvazaŭ li fuĝus arbaren?” ”Povus esti. Sed temas pri mallonga
distanco. Eble li simple forĵetis ĝin.” ”Ĉu povas troviĝi fingrospuroj?” ”Ni neniun trovis. Sed ni esploros ĉion
pli zorge laboratorie, kompreneble. Ankaŭ la malmultajn posedaĵojn de
la viktimo. Monujon, kombilon, poŝtukon kaj simile.” Roger Svedberg pruntas la pakitan falĉilon
kaj montras ĝin al Dieter Schulze. Tiu kun naŭzo rigardas ĝin de
proksime kaj kapjesas. ”Mi bedaŭras. Ĝi similas la
mian. Ĝi devus pendi sur la maldekstra muro de la remizo.” ”Ekstere?” ”Jes, sed sub la elstaranta tegmento. Mi
ne povis imagi... Tien ĉi venas neniu... tio estas – ĝis nun! Sed ĉu
vere... ĉu entute eblas iun mortigi per tia ilo?” Ĉu eblas mortigi per tranĉa
klingo kiu mezuras metron? Svedberg levas la brovojn. Li volus diri al la
germano ”demandu tiun, kiu kuŝas tie, ĉu eblas”, sed li glutas la
ironion. Anstataŭe li diras: ”Ĝi ŝajnas sufiĉe akra. Ĉu
vi kutime uzas ĝin?” ”Ne, sed... tio estas, mi intencis provi
falĉi la herbejon tie, direkte al la lago. Iu bienulo montris al mi kaj
helpis min akrigi ĝin. Sed estis pli malfacile ol mi pensis, do poste mi
lasis la aferon. La grundo tie ĉi ege plenas je ŝtonoj.” ”Mi scias. Do, nun oni fortransportos la
korpon, kaj post mallonge ĉio estos preta. Vi povos reveni al via domo ĉi-vespere.” La ŝokita Dieter Schulze senvorte
kapjesas. Li nur esperas ke liaj familianoj akceptos dormi en la somerdomo ĉi-nokte.
Ĉiuokaze, pri la falĉilo li nenion diros al ili. Kaj Franziska
sendube dormos en la lito de panjo kaj paĉjo, meze. 2. Vizito en butiko ”Ĉu
identigita?” Roger Svedberg ne precizigas pri kiu li
pensas. La polico de Kalmar ne estas tre granda administracio, kaj ĉiuj
scias ke li okupiĝas pri la nekonata murdito ĉe Törn. ”Ne, troviĝas nenio kio povas servi
al identigo”, respondas la teknikisto. ”Aĉe. Signifas ke oni forprenis ĉion
kio distingus lin.” ”Aŭ li estis diskretulo, kiu
preferis resti inkognito. Nu, ni
kompreneble prenis liajn fingrospurojn kaj muldaĵon de la dentoj. Krome ni
iom beligis lin kaj faris foton, kiun vi povos uzi por demandi en la ĉirkaŭaĵo.
Ne forgesu demandi en la policejo.” ”Bone. Mi tuj sendos kelkajn. Se restas
iu, kiu ne libertempas. Plue ni aperigos tiun foton en la nacia policbulteno.
Eble iuloke la kolegoj konas lin. Alia afero: ĉu li havas iun objekton,
sur kiu oni trovus fingrospurojn, aliajn ol la proprajn?” ”Eble sur iu bileto en la monujo... Vi
povus kapti kelkajn kasistinojn de butikoj, ekzemple, se vi bezonas tiajn. Nu,
ni serĉos, sed ne atendu tro multe.” ”Mi neniam atendas tro multe. Nur sufiĉe.” * Rondirado por
demandi ĉe la publiko kutime estas ege temporaba, precipe en la kamparo.
La homoj loĝas dise, dumtage malmultaj estas hejme, al ĉiu necesas
komenci per trankviligaj vortoj, ke nenio okazis, pli precize, ke nenio okazis
al iliaj proksimuloj. Sed ĉi-foje oni havas bonŝancon. Jam antaŭ
lunĉo inspektoro Lars-Gunnar Frisk telefonas al Svedberg en la policejo. ”Saluton, ĉefo! Mi havas knabinon!” ”Gratulon.” ”Eh? Do, jen estas knabino, kiu rekonas
lin!” ”Kaj?” ”Ŝi diras, ke ankaŭ ŝia
amikino vidis lin.” ”Mi volis diri: kaj kiu li estas?” ”Ŝi ne scias, sed ŝi rekonas
lin. Ŝi vidis lin en Emmaboda, en iu butiko.” Svedberg suspiras, kaj interkonsentas pri
renkontiĝo kun la knabino, ŝia amikino kaj inspektoro Frisk, tuj post
lunĉo. * ”Jes, estas li.” La amikino, Cissi, konfirmas kion asertis
Mia, la knabino trovita de Frisk. ”Li eniris la butikon Ursino kaj longe interparolis kun la
danino. Estis evidente, ke ili konis unu la alian, sed ili ne ŝajnis
amikaj. Eble li estas ŝia eks-amato aŭ io.” ”Kiu estas la danino?” ”Ŝi, kiu havas tiun butikon.” ”En Emmaboda?” ”Jes. Ŝi vendas ĉion:
kristalojn, librojn, tarokojn, horoskopojn, biĵuterion, sonĝkaptilojn,
ĉion...” ”Sonĝkaptilojn? Hm. Nu, pri kio ili
parolis?” ”Ni nenion aŭdis, ĉar ni staris
ekstere. Ni rigardis en la montrofenestron.” La du gimnazianinoj ne havas mankon de
imagpovo aŭ helpemo. Sed ĉu troviĝas reala bazo? Tamen ili ambaŭ
rekonis la viron de la foto. * La butiketo Ursino vere ŝajnas vendi – se ne ĉion,
tamen amason da strangaĵoj ligitaj al aŭgurado, astrologio,
aromterapio, metapsikaj fenomenoj, mistikismo kaj diversaj branĉoj de Nova Epoko. En la montrofenestro pendas
la menciitaj sonĝkaptiloj, iaj indianaj talismanoj promesantaj kapti
noktajn sonĝojn, kiam tiuj preterflugas la dormanton. Svedberg preferus,
se eblus akiri murdistkaptilon. La butikestrino, Mette Søbjerg, rigardas
la foton, kuntiras la brovojn, pripensas kaj skuetas la kapon. ”Ne, mi ne vidis lin.” ”Sed mi jam scias, ke vi bone konas lin.
Kiam vi renkontis lin lastfoje?” La virino ne plu rigardas al la foto, sed
al Roger Svedberg. Sen palpebrumi ŝi ripetas, ke la viro de la foto estas
al ŝi nekonata. Ŝi parolas svede kun forta dana akĉento, kaj al
Svedberg ŝi impresas decidmiena kaj trankvila, tro trankvila. Laŭ lia
sperto, homoj ĝenerale iomete ekscitiĝas kiam la polico pridemandas
ilin. Ili volas scii, kio okazis. Kelkaj parolas tro multe, aliaj montras
malbonvolon. Sed Mette Søbjerg ŝajnas neŝancelebla, kaj li baldaŭ
forlasas ŝin kun ”ĝis revido”. Ŝi respondas per rutina ”bonvenon
venontfoje”, kvazaŭ li estus kliento en ŝia butiko. * Svedberg malbonhumoras.
Nenion li rikoltis en tiu stranga butiko en Emmaboda, urbeto je deko da
kilometroj de la lago Törn, sur kies bordo falis nekonata viro. ”Falĉita
kiel fojno”, pensas Svedberg, ne sciante de kie li ĉerpis tiun esprimon.
Eble el la biblio, kiel multege da aliaj diraĵoj. Lia enketo ne antaŭeniĝas.
Ĝi ”akvotretas surloke”, li pensas. Tiu esprimo tamen ne povas esti
biblia. Aŭ ĉu tamen? Jesuo ja foje paŝis sur... Nu! La pensoj ŝajne
vagas ĉien krom al la tasko solvenda. Li ekhavas ideon kaj serĉas informojn
pri Mette Søbjerg en la polica registro, sed vane. Ŝi estas nekonata al la
polico. Tamen li ne liberiĝas de la impreso, ke ŝi ege kutimis
alfronti scivoleman policiston... 3. Ĉu sufiĉas? La dek-unua de
julio. La lokaj ĵurnaloj jam ĉesis skribi pri la murdo ĉe Törn.
Hodiaŭ ŝajnas ke rekorde granda frago rikoltita sur la insulo Öland
estas pli granda novaĵo. Tom Jankéus revenante post lunĉa paŭzo
renkontas koleginon en la lifto. ”Kiel iras la murdo?” ŝi scivolas. ”Bone. Restas li murdita.” La humuro de
Jankéus estas konata kiel iom aparta. ”Oni trovis forlasitan aŭton en tiu
regiono. Danan Ford Sierra. En Sjunnamåla. Ĉu tio povos servi al io?” ”Serĉu la posedanton kaj sendu lin
al mi. Se li vivas.” ”Kaj se ne estas li, sed ŝi?” ”Des pli bone.” * Post kelkaj
telefonvokoj kaj unuhora atendo la telefaksilo de Svedberg kaj Jankéus komencas
liveri el Kopenhaga policejo materialon pri la posedanto de la forlasita aŭto.
Ili atendis simplan paperon kun nomo, adreso kaj naskiĝdato, sed la
liverado daŭras longe, kaj antaŭ ili kolektiĝas dika fasko da
paperoj. Jam en la unua paĝo aperas la nomo Brian Jespersen kaj foto el la
pasporta registro de Danio. Tom Jankéus ekzamenas la foton, murmuras ion
nekompreneblan kaj tenas la paperon antaŭ la okuloj de Roger Svedberg. Li
aspektas kiel knabeto kiu desegnis bildon kaj nun fiere montras ĝin al sia
paĉjo. ”Hm. Aĉa kvalito”, diras Svedberg. ”Pro la faksilo. Petu ni ke oni sendu
veran kopion.” ”Li ne havas lipharojn.” ”Tiaj elkreskas. Provu mem, foje!” Svedberg sendas mortigan rigardon al sia
kolego. Poste li suspiras, kaj tiu sono signifas proksimume: ‘Jes, tio ĉi evidente estas la murdito
de Törn, kaj nun donu al mi Post dek minutoj da studado li faras etan
paŭzon, rigardas al Jankéus, kiu profundiĝis en alia ĉapitro de
la faksita krimromano. ”Tom! Ĉu vi bonvolus telefoni al
Kopenhago! Jen iu persono, kiu eble povos helpi nin. Inspektoro Søren
Langgaard. Demandu, ĉu li konas Mette Søbjerg, kaj se jes, ĉu troviĝas
ia rilato inter ŝi kaj tiu Jespersen.” Li ĵetas okulon al sia
brakhorloĝo. ”Espereble oni ankoraŭ ne foriris por la semajnfino.” Jankéus malaperas kaj Svedberg studas
plu. Brian Jespersen prezentiĝas kiel ŝtelisto, narkotvendisto,
suspektita prostituisto, kaj la paperoj vicigas enuan liston da kontaktoj inter
li kaj Jankéus revenas. ”Oni konas ŝin, sed ŝi ne estas
kondamnita pri io.” ”Kiel oni konas ŝin?” ”Nu, ŝajnas ke oni ofte trovis ŝin
promenanta sur kelkaj stratoj, kiuj nomiĝas...” Li esploras slipon: ”... Halmtorvet,
Istedgade...” ”Bone, bone. Mi ne bezonas turistan
gvidlibron. Sed ĉu estas rilato al Jespersen?” ”Jes, iom strangan. Antaŭ dek jaroj ŝi
anoncis Brian Jespersen kiel patron de sia filino Katrine, sed post sangotesto
montriĝis ke ne povas esti li.” Svedberg enpensiĝas, kaj Jankéus
diras, kvazaŭ konklude: ”Jen ĉio, mi pensas.” ”Bone. Sufiĉas.” ”Ĉu sufiĉas? Por kio? Ne sufiĉas
por murdi, ŝajnas al mi.” ”Murdi? Aha... Ne, eble ne...” murmuras
Svedberg kun konfuzita mieno. ”Eble ne.” 4. Idilio ĉe lago ”Ĉu vi
trovis?” Tom Jankéus stiras la policaŭton laŭ
mallarĝa gruza vojo kiu serpentas inter ŝtonmuroj, abioj kaj eratikaj
blokoj. Svedberg apude konstatas, klopodante por akordigi la perspektivon
eksteraŭtan kun mapo kiun li tenas enmane: ”Ŝajnas ke ŝi loĝas ĉe
la lago, rekte translage kontraŭ la somerdomo de niaj karaj germanaj
turistoj. Krome, kvar kilometrojn sude estas Sjunnamåla, kie staris la aŭto
de Jespersen.” ”Bone, ke moviĝas ili ĉiuj sur
tiel eta areo. Domaĝe nur, ke tiu ĉi paroĥo situas tiel longe
for de la civilizo.” ”Unuafoje mi aŭdas vin nomi la
policejon civilizo! Kutime vi diras frenezulejo.” ”Mi ne pensis tiel multe pri la policejo
kiel pri ekzemple la taverno de Hotelo Witt.” Dum babilado en amike kolega ĵargono
Svedberg kaj Jankéus alproksimiĝas al sia celo. Estas sabato, la suno
brilas de blua ĉielo, la kamparo aspektas kiel turisma broŝuro. ”Kien nun? Dekstren, ĉu ne?” La gruza vojo forkiĝas, kaj Jankéus
iom nedecideme turnas dekstren. ”Mi pensas ke ne. Laŭ la mapo ni
devos pluiri ankoraŭ iom suden. Devas esti maldekstren, ŝajnas al mi,
sed mi ne retrovas tiun ĉi vojkruciĝon.” Jankéus enigas la retroan rapidumon, sed
ankoraŭ hezitas. ”Ni demandu tiun!” De la maldekstra vojo venas viro sur
trirada ŝarĝmopedo. Li estas vestita en eksmoda kombineo kaj kasko. Jankéus malfermas sian pordon kaj
sukcesas haltigi la viron. ”Pardonu! Al Madviken, ĉu dekstren
de ĉi tie?” ”Kio?” ”Ni iros al Madviken. Eble vi konas Mette
Søbjerg. Kiu vojo estas la ĝusta?” ”Kiu vojo?” La viro balbutas malklare. Eble li estas
iom mense malforta, aŭ ĉu li simple ne enbuŝigis sian
falsdentaron? ”La danino”, kunhelpas Svedberg. ”Ĉu
vi scias kie loĝas la danino?” Finfine la viro komprenas: ”La danino? Jes ja!” Li faras grandiozan
geston malantaŭen, al la maldekstra vojo. Jankéus dankas, preterlasas la
ulon kaj ekiras denove. Madviken, la loĝejo de Mette Søbjerg, kiel
supozite, situas tute apud la lago Törn, sed ĉifoje la du policistoj sin
trovas sur ĝia orienta bordo. Antaŭ la domo ili vidas kelkajn
infanojn kuradi, kaj irante de la aŭto al la domo ili renkontas la
sveltan, malaltan figuron de Mette en la pordo. Ŝi salutas kviete sed
montras neniun signon, ke ŝi volas enlasi ilin endomen. ”Ĉu ni povas iom paroli?” diras
Svedberg ĝentile. ”Certe.” ”Eh... eble iuloke kie la infanoj ne...” ”Bone.” Mette levas la ŝultrojn kaj
eniras en la domon. Ili sekvas ŝin. Ŝi iras en la kuirejon, restas
staranta kaj ne petas ilin sidi. Ŝi atendas silente. Svedberg montras la saman foton kiel
lastfoje kaj diras kun leĝera tono: ”Bonvolu pripensi, kiam vi lastfoje vidis
Brian!” ”Vidis kiun?” Mette rigardas lin sfinkse,
kiel antaŭe. ”Brian Jespersen, vian amikon el
Kopenhago.” Mette ne ŝanĝas milimetron de
sia mieno. ”Mi ne konas tiun nomon, nek la viron de via
foto.” Svedberg suspiras kaj nepetite sidiĝas
sur kuirejan seĝon. La aliaj restas starantaj. Li iomete pripensas. El la
jako li elpoŝigas paketon da cigaredoj kaj etendas ĝin al la virino. ”Ĉu vi fumas?” ”Jes, sed ne ĉi-momente.” ”Ankaŭ mi ne”, diras Svedberg kun
rideto kaj remetas la paketon. ”Tie ĉi devas esti bona tereno por
infanoj... Kiom da infanoj vi havas?” ”Tri.” ”Kaj Katrine estas la plej aĝa, ĉu?” Unuafoje oni perceptas minimuman paŭzeton,
heziton, antaŭ ol venas la trankvila respondo: ”Jes.” ”Ĉu vi efektive kredis, ke Brian
estis ŝia patro?” Ĉi-foje la hezito jam daŭras
pli longe. Poste ŝi retretas: ”Bone. Mi vere konis lin, iam. Sed tio
estis antaŭ deko da jaroj, eĉ pli. Kaj li ne havis precize tian vizaĝon
kiel sur via foto.” ”Sed en via butiko, antaŭ semajno, ĉu
li kunhavis la vizaĝon? Kara sinjorino, ĉu vi vere tiel ŝatas la
policon, ke vi volas longigi ĝis absurdo niajn interparolojn? Pri kio vi
tiel vigle diskutis kun Brian Jespersen en via butiketo Ursino?” ”Demandu lin.” ”Bedaŭrinde li babilas eĉ
malpli ol vi.” Unuafoje oni vidas ekbrilon de intereso
en ŝiaj okuloj. Svedberg daŭrigas: ”Vi loĝas ĉe la lago Törn. Dum
la lastaj tagoj la lokaj ĵurnaloj plenigis tutajn paĝojn per stultaĵoj
pri la viro buĉita ĉe Törn. Sed vi ŝajnas nekredeble
indiferenta.” ”Unu el la ĉefaj fontoj de spirita
malekvilibro estas, ke homoj tro multe okupiĝas pri tiaj ĵurnalaj kaj
televidaj aferoj.” ”Ĉu vi ne scivolas, kiu estas tiu
murdito?” ”Ĉar vi demandas pri... pri li, mi
supozas ke...” ”Aha. Vi supozas. Kial vi ne supozas, ke
ni serĉas vian amikon kiel murdiston?” ”Ankaŭ tio eblas.” Svedberg sendas okulsignon al sia kolego,
kiu transprenas la stafetilon. ”Vi ŝparus tempon por vi mem kaj por
ni, se dirus vi, pri kio interparolis vi kaj Jespersen en via butiko.” Mette Søbjerg iomete pensas, kaj poste
respondas: ”Mi ne scias, kiel li trovis min. Li
estas kreteno. Li volis ke mi faru kelkajn idiotaĵojn por li. Verdire li
estas... li estis kaduka, mense kaduka. Li jam delonge detruis al si la lastan
cerboĉelon.” ”Kian idiotaĵon li petis de vi?” Mette denove pensas, poste levas la ŝultrojn. ”Li volis, ke mi transportu kelkajn
varojn por li. De trans la landlimo.” ”Kiajn varojn?” ”Mi ne demandis. Mi entute ne konsideris
la aferon. Mi neniam faris, nek faros, tian kretenaĵon.” ”Se jes, kiel povis li atendi, ke vi
helpos lin?” ”Mi jam diris. Lia cerbo paneis
definitive.” ”Ĉu vi revidis lin post tiu butika
vizito?” ”Ne.” ”Kiu mortigis lin?” ”Mi havas neniun ideon.” Mette rekonkeris
sian neŝanceleblan trankvilon kaj ŝajnan stoikecon. Jankéus paŭzas, kaj Svedberg enĵetas
kun neatendita leĝereco: ”Estas bele ĉi tie, ĉe la lago.
Vera idilio. Kaj vi havas boaton, sendube?” ”Jes.” ”Kompreneble. Amuze por la infanoj. Kun
motoro?” ”Jes, sed difektita jam de jaro. Do, ni
remas.” ”Domaĝe. Kaj la infanoj, la etaj, ĉu
ili naskiĝis en Svedio?” ”Ditte jes, Henrik ne.” ”Tio signifas, ke vi venis al Svedio antaŭ...” ”Kvin jaroj.” ”Ĉu vi tuj venis tien ĉi, al
Långasjö?” Svedberg konservas la leĝeran tonon al Mette, kvankam li devas
akuŝigi ŝin je ĉiu vorto kvazaŭ per forcepso. ”Jes, tuj.” ”Kiel vi povis ekloĝi ĉi tie? Ĉu
vi trovis laboron? Kiel vi trovis la ĉarman dometon, kiun vi... luas aŭ
posedas?” ”Mi luas de la terposedanto, Åke
Karlsson. Li helpis min veni ĉi tien.” ”Aha. Kiel vi ekkonis tiun sinjoron?” ”Mi estis amiko de lia filino.” Svedberg paŭzas por pensi. Por dragi
ion el tiu ĉi rimarkinda virino necesas scii precize la ĝustajn
demandojn. Li tamen provas ankoraŭfoje: ”Kaj tiun filinon, kiel vi ekkonis ŝin?” ”Ŝi loĝis en Kopenhago.” ”Ĉu vi estis koleginoj?” Sed Mette ne ŝanĝas mienon: ”Ni estis amikinoj.” Svedberg sendas helpopetan rigardon al
Jankéus, sed vane. Tiu profundiĝas en siajn notojn kaj ŝajnigas ne
vidi la signalon de sia kolego. ”Bone. Ni revidos nin, sendube. Ĉu
vi povas doni al ni la adreson de tiu sinjoro Karlsson, la terposedanto?” ”Li havas bienon en Bråten, proksime de la preĝeja vilaĝo de Långasjö.” 5. Helpi sian kunhomon Neniu malfermas
kiam la du policistoj sonorigas ĉeporde de la bieno Bråten. La domo ne
aspektas kiel kampara domo sed pli similas urban vilaon el blankaj sabloŝtonaj
brikoj. Apude tamen troviĝas bovinstalo, fojnejo kaj diversaj grandaj
konstruaĵoj magazensimilaj. Ĉe la rando de apuda arbaro staras granda
grize verda konstruaĵo el lado, senfenestra. ”Ĉu porkejo?” ”Povas esti ĉio ajn, porkejo,
kokinejo, fabriko de iuj plastaĵoj. Ĉio aspektas same hodiaŭ. Ne
kiel la bienetoj de fabellibroj.” ”Bone. Ni reiru hejmen. Ni povos kontroli
ŝiajn asertojn telefone.” Sed kiam ili startigas la aŭton,
vidiĝas kompakta, fortika viro piediranta per decidaj paŝoj de la
lada konstruaĵo kontraŭ ilin. Ili atendas lin, kaj alvenante li
demandas: ”Vi serĉas?” ”Sinjoron Åke Karlsson.” ”Estas mi.” ”Ha, bone. Svedberg, Jankéus, Kalmar’a
polico. Ĉu eblas mallonge interparoli?” ”Certe. Ĉu denove io okazis?” ”Ni esploras pri la murdo de viro apud la
lago. Ni volas kontroli kelkajn aferojn.” ”Bone. Ni eniru. Mi supozis ke tiu afero
estas jam solvita.” La viro kiu havas tiel grandan fidon je
la polica rapideco kondukas ilin en sian domon, kaj ili sidiĝas fotelen en
lia vivoĉambro. ”Ĉu komforte? Propra sortimento.” ”Propra? Ĉu vi fabrikas meblojn?” ”Nur importas kaj vendas. En la kamparo
necesas esti ĉiofaranto. Mi havas la bienon, kompreneble, ĉefe pro
sentimentalaj kaŭzoj. Plue la meblokomercon, kaj la vulpofelojn. Se unu
branĉo rompiĝas, oni devas alkroĉi sin al dua por ne fali!” Sinjoro Karlsson ridetas. Li ne aspektas
kiel falema homo, kontraŭe li disradias firmecon kaj stabilecon. ”Sed kiel vi vidas, mi vivas simple.
Kredu min, oni spertas pli grandan ĝojon helpante aliajn homojn ol sin
mem.” Tio ŝajnas konvena enkonduko al ilia
temo. ”Bone, ni ĝuste ŝatus demandi
pri io simila. Ĉu vi konas personon nomatan Mette Søbjerg?” ”Kompreneble. Mi ne nur konas ŝin,
sed ege estimas ŝin. Komprenu, por homoj kiuj naskiĝis en palaco ne
estas malfacile iri virte tra la vivo. Sed Mette estas homo kiu levis sin el la
ŝlimo kaj mem kreis sian novan vivon en digno kaj pureco. Jes, mi helpis ŝin,
mi helpis ŝin. Sed la grava afero estas la spirita volo, kaj tie ĉiu
homo devas mem trovi la vojon.” Li ridetas, kaj aldonas: ”Vi eble pensas, ke mi predikas kiel
pastro. Sed ne temas pri tio. Mi estas homo ordinara, sed esti homo signifas
helpi sian kunhomon. Jen ĉio.” Roger Svedberg ne scias kiun li preferas
pridemandi, la sfinksan Mette Søbjerg aŭ la oratoran Åke Karlsson. En ambaŭ
okazoj povas esti komplike elgajni la informojn kiujn li bezonas. Li tamen enŝovas
kelkajn demandojn, kaj akiras elokventan konfirmon pri la avaraj respondoj antaŭe
faritaj de Mette. Krom tio li ekscias ke la filino de Karlsson, Pernilla,
mortis en Kopenhago, kie ŝi vivis kiel narkotulo, same kiel Mette, ke
Karlsson dufoje helpis al Mette veni al Svedio kaj Långasjö por komenci novan
vivon sen narkotaĵoj, kaj ke ŝi nun de preskaŭ kvar jaroj vivas ‘pure’. Karlsson krome parolas multe pri
krimo, prostituado kaj senmorala vivo, kion li priskribas per vortoj kiel ‘koto, ŝlimo, malpuraĵo, feĉo,
abomenaĵo’. Batali kontraŭ tiuj aferoj, pro kiuj lia filino
pereis, ŝajnas esti la vivotasko de tiu ĉi celkonscia kaj vortriĉa
viro. Laŭ sia propra aserto, la monon gajnitan per meblokomerco kaj
fabrikado de vulpofeloj li uzas por batali kontraŭ krimo kaj drogaĉoj. Antaŭ ol foriri Svedberg montras al
Karlsson la foton de Jespersen. ”Ne, mi ne rekonas lin. Iu policisto jam
montris al mi la bildon, la saman, mi pensas. Antaŭ kelkaj tagoj. Bedaŭrinde
mi ne povas helpi vin.” * Vespere la
familio Schulze revenas al ”Ĉu do estas la sekvanta strateto?” ”Ne!” asertas Holger decide. Ĝi
staris ekster tiu ĉi fenestro. Mi memoras la tabulon kun ‘GLASS’. Tio signifas glaciaĵo. Mi
pensas ke oni ŝtelis ĝin.” Post konsternita paŭzo Franziska
ekploras, kaj ŝia patro volus kunplori kun ŝi. Ilia ĉi-jara
libertempo en la kvieta, idilia Svedio ne trovis sian perfektan formon. Li emas
eldiri ian ŝercon kiel ‘venontjare
ni iros ripozi en la karnavalo de Rio’, sed ĉi-momente neniu spritaĵo
povas amuzi lin. La urba policejo troviĝas je
praktike piedira distanco. La loka polico impresas efike, sed malapero de
Mercedo ŝajnas tamen esti rutinaĵo. Oni promesas telefoni al Gdynia
por averti ĉe la alveno de pramo el Karlskrona, sed ne promesas rezulton. ”Kutime ili ne uzas tiun vojon, ĉar ĝi
estas tro malrapida.” ‘Kutime’. Por la familio Schulze ne troviĝas
natura rilato inter tiu vorto kaj la malapero de ilia aŭto. La infanoj kun
sia patrino atendas en ĝardena kafejo, dum la patro iras por lui aŭton.
Incitas lin, ke malaperis kun 6. Serĉu, kaj vi trovos! En la policejo
de Kalmar la murdo de Brian Jespersen ne plu estas la plej freŝa enketo.
Du bankraboj, iu enfamilia murdo sen antaŭmedito, kies sola enigmo ŝajnas
esti kial ĝi ne okazis jam antaŭ dudek jaroj, vendado de kontraŭleĝe
distilita alkoholo al dek-dujaruloj – la kazoj viciĝas kaj postulas
traktadon aŭ almenaŭ ordigadon de la dokumentoj. Dume tamen ie kaj
tie oni plulaboras pri la buĉito ĉe Törn. ”Allan!” Roger Svedberg malofte vokas
telefone sed utiligas sian voĉon kaj la nesufiĉan sonizolon inter la
oficejaj ĉambretoj. En lia pordo la policinspektoro Allan Mårtensson
montras sian brunan vizaĝon. Li ĵus revenis de kvarsemajna libertempo
en Majorko kaj nun ĝuas enviajn komentojn de siaj kolegoj laŭ la tipo
‘ĉu vi trovis ĉefenestran
tablon en la drinkejo?’ ”Allan, ĉu vi konas Janek Nowak?” ”Eble jes, eble ne. Estas tiom da”,
Mårtensson senentuziasme respondas. Li ne precizigas da kio. ”Temas pri la murdo ĉe Törn, vi
scias. Oni identigis fingrospurojn en la aŭto de Jespersen, krom liaj
propraj. Janek Nowak. Punita pro ŝtelo, aktuala plurfoje pro
narkotvendado, sed neniam kondamnita pro tio. Unufoje akuzita pri perforto al
virino, sed ŝi rezignis pri la denunco. Loĝis en Malmö, Jönköping,
Helsingborg, Södertälje, Pollando, denove Malmö, Nybro, Tyringe (kie ĝi
situas?), denove Pollando, Landskrona ktp ktp. Ĉu vi povus esplori, ĉe
ni kaj ĉe la polico de kelkaj el tiuj lokoj, kaj se eble ankaŭ inter
la homoj tiuspecaj kiuj hazarde ŝatus babili kun vi, atentu bone: kiam kaj kie oni laste vidis lin. Ni atendu, eble du tagojn, ĝis ni serĉos
lin oficiale, ĉar verdire ni havas nenion kontraŭ li.” ”Ŝajnas iomete kiel serĉi
pinglon en fojnamaso.” ”Sed vi scias – serĉu, kaj vi trovos; frapu, kaj estos malfermite al vi!” Mårtensson faras mienon kvazaŭ li
bedaŭrus sian stultecon reveni de La ĝenerala polica laboro limakas,
kaj la murdenketo preskaŭ mortis. Malaltaj aerpremoj de Norda Maro vice
pasas super la sud-oriento de Svedio, kaj la naskiĝtaga torto de sinjorino
Svedberg, prezentita en la ĝardeno, supiĝas pro subita pluvego. Apud
la lago Törn sinjoro Schulze telefone traktadas kun sia Hamburga asekura
kompanio. Sinjorino Schulze komencas iom sopiri al la teatroj, vendejoj kaj
homoj en Hamburgo. Iliaj infanoj apenaŭ montras sin, ili trovis amikojn
kaj pasigas la tagojn ĉelage, enlage kaj surlage en boato. * Kiam Svedberg
fine ricevas raporton de Mårtensson, tiu estas magra. Plurloke oni ja kredas
koni Nowak’on, sed de kelkaj monatoj neniu lin vidis. Oni tamen trovas tion
normala. Pluraj supozas, ke li estas en Pollando, sed pli precize oni ne scias
kie serĉi lin. Antaŭ ol dissendi oficialan serĉon,
Svedberg akiras permeson de la distrikta policestro kontakti la policon de
Gdañsk kaj Szczecin, la du polaj urboj kun plej intensa komunikado kun Svedio.
Li iom primeditas ĉu alvoki interpretiston, sed poste rezignas. Cetere,
ankaŭ ili eble libertempas. Li sendas anglalingvan telefaksaĵon al la
du policaj administracioj kun peto pri helpo. La sekva tago estas merkredo, la 23an de
julio. Posttagmeze, ĝuste kiam li intencas preni sian sanktan tason da
kafo, oni telefonas el Szczecin. Iu virino prezentas sin – nedistingeble por
sveda orelo – kaj demandas angle, ĉu li estas la komisaro kiu demandis pri
Janek Nowak. ”Yes, it’s me!” konfirmas Svedberg. ”Mi havas la komision doni al vi informon
de la ĉefkomisaro sinjoro Matkowski.” ”Jes, mi petas. Ĉu vi konas lin?” ”Pardonu, kiun?” ”Janek Nowak!” ”Ne, sinjoro. Li estas murdita.” ”Ne, ne. Devas esti miskompreno. Iu alia
viro estas murdita, kaj mi enketas pri tiu murdo. Ni serĉas tiun Janek
Nowak!” ”Mi bedaŭras, sed mi devas doni al
vi la mesaĝon, ke oni trovis lin murdita en Kamień Pomorski.” ”Janek Nowak estas murdita en Pollando?” ”Jes, jes, prave.” ”Kiam?” ”Antaŭ unu semajno.” Svedberg faltas la frunton. Antaŭ
unu semajno, tio signifas pli ol semajnon post la murdo ĉe Törn. ”Ĉu vi scias kiu mortigis lin?” ”La enketo kompreneble ne estas finita,
sed unu viro estas arestita, kaj laŭ ĉefkomisaro Matkowski li estas
sufiĉe firme ligita al la krimo.” ”Bone. Bone. Via informo estas tre utila,
kvankam nia enketo ja komplikiĝas. Ĉu tiu komisaro, Matski... ĉu li respondecas pri la
murdenketo?” ”Jes.” ”Bone. Mi ŝatus ricevi kopiojn de ĉia
materialo de tiu enketo, se eblas. Tiu Nowak povas esti iel ligita al murdo en
Svedio. Ĉu vi povas diri la nomon de la arestito?” ”Jes, volonte. Włodek Szczepański.
Mi literumas: duobla vo, lo kun streko, o...” Svedberg notas la nomon kaj finas la
interparolon. Trinkante sian prokrastitan kafon li
informiĝas, ke tiu Szczepański ne estas konata en la sveda polica
registro. Li rondiras en sia ĉambro kun la kafotaso enmane, murmurante al
si mem, ripetante la malmultajn faktojn eltrovitajn en la kazo Jespersen. Poste
li sidiĝas ĉe la skribtablo, elserĉas telefonnumeron en la
katalogo, kaj butonas ĝin sur la telefono. ”Butiko Ursino.” ”Saluton! Parolas Roger Svedberg,
polickomisaro. Ĉu vi povus respondi al mallonga demando?” ”Bonvolu.” ”Vi diris, ke Jespersen volis ke vi
transportu ion trans landlimon. Pri kiu limo temis?” ”Mi ne demandis.” ”Eble vi ne bezonis demandi? Mi supozas,
ke ne temis pri Danio.” ”Verŝajne ne.” ”Sed pri...” ”Ne plu troviĝas tiel multaj veraj
landlimoj.” ”Do...” ”Vi povas diveni same bone kiel mi.” ”Sed mi atendas vian supozon.” ”Ne estas sekreto, ke venas multe el
Pollando.” ”Ne. Tio ne estas sekreto. Do, ĝis
revido!” ”Bonvenon venontfoje.” 7. Baltmara kunlaboro Ĉu la vojaĝo
efektive utilas al lia enketo? Eble ĝi estas nur kamuflita plezurekskurso?
Roger Svedberg stirante la aŭton suden laŭ Apud Svedberg sidas Małgorzata
Håkansson, interpretistino kiun Svedberg engaĝis por du tagoj. Ĉi-foje
li ne dependos de pli-malpli profundaj scioj de la angla ĉe siaj polaj
kolegoj, nek ĉe si mem. Sinjorino Håkansson – nomu min ‘Goŝa’, ŝi cetere diris kun sveda neformaleco –
estas eleganta kvindekjara polino, blonda – aŭ ĉu blondigita? – kiu
antaŭ dudek jaroj edziniĝis al sveda konstrulaboristo kaj venis el la
brua Varsovio al la kvieta Kalmar. Dum la frumatena veturo ili babilas pri ĉiutagaĵoj,
pri la somera vetero kiu komenciĝis per varmego kaj transformiĝis al
ripeta pluvado, pri Svedio kaj Pollando, pri la kreskanta krimado, pri siaj
infanoj, pri la instruistoj de la infanoj, pri la lasta skandaleto de loka
politikisto. Tiel ili post tri horoj alvenas en la havenon de Ystad kaj baldaŭ
povas surveturi la pramon Wawel, kiu
prenas ilin al Świnoujście. Posttagmeze en la regiona policejo de
Szczecin okazas kolega diskuto pri la du murdenketoj ĉe glaso da teo. Ĉefkomisaro
Matkowski estas nekutime alta, maldika viro kun eleganta frizaĵo kaj
zorgita, senpolva civila vesto. Lia ĉambro havas tri fenestrojn al parko,
kiu deklivas malsupren ĝis la rivero Odro. Surmure troviĝas mapoj pri
la urbo kaj vojevodio de Szczecin. Svedberg kun ioma embaraso prezentas sian
kazon, kaj lia pola kolego rakontas kio okazis en iu arbareto ĉe la urbo
Kamień Pomorski norde de Szczecin. Li ekstaras por montri al mapo. ”Aha. Tio estas sufiĉe proksime de
la pramo el Svedio”, konstatas Svedberg. ”Prave. Sed ne eblis certigi ĉu iu
el ili venis de tie. Oni trovis la viktimon en aŭto germane registrita,
kaj la pramkompanio ŝajne ne havas bonan ordon pri siaj listoj: ili ne
povis diri ĉu tiu aŭto iris per la pramo. Sed ni scias ke almenaŭ
Nowak ofte restadis en Svedio, kaj ni suspektas ian rilaton al Svedio ankaŭ
de la akuzito, Szczepański. Sed li ne parolemas.” ”Kiel li mortigis lin?” ”Per pistola pafo de proksime en la
kapon. Nowak sidis ĉe la stirilo, sed la aŭto ŝajne staris
senmova.” ”Hm. Germana aŭto. Ĉu oni
trovis ion interesan en la aŭto?” ”Malmulte. Sangon kompreneble, kaj la
kuglon. Neniun pistolon. Cetere estis nur ĉiutagaj aferoj, vestaĵoj,
laboriloj. Nenio kio prilumas la aferon.” ”Kion pri la motivo?” ”Por diri la veron, ni ne scias precize.
Kredeble temas pri ia interna ekzekuto,
por tiel diri, en la krimaj rondoj. Eble pri narkotaĵoj. Aŭ japana
elektroniko. Certe pri mono. Tre supozeble je la ordono de iu en la fono, kiu
mem ne malpurigas la manojn.” ”La mafio?” Matkowski lace ridetas. ”Ne ekzistas la mafio, sed multaj grupoj, kelkaj gravaj, aliaj bagatelaj, kelkaj
kun rilatoj al aliaj landoj, kelkaj protektataj de gravuloj – kaj protektantaj
gravulojn.” Post paŭzo, li aldonas: ”Kompreneble, la eventuala rilato al via murdo prezentas novan perspektivon.
Se Nowak efektive kulpis pri tiu, ni povas imagi du kazojn. Aŭ temas pri
venĝo, puno pro tiu ago. Aŭ ambaŭ havas ian fonan klarigon, kaj nia murdo celas kaŝi ion pri la
via. Oni ne fidis je Nowak, do oni forigis lin. Sed ĉio ĉi ŝajnas
tre libera spekulativo, ĝis ni trovos pruvitajn rilatojn inter Szczepański,
Nowak kaj via murdito... kies nomon mi...” ”Jespersen.” ”Tiel, jes. Dano, ĉu vi diris?” ”Jes, dano.” ”Nu, oni multe oratoras pri Baltmara
kunlaboro, ĉu ne? Ŝajnas ke en iuj rondoj ĝi estas jam realaĵo.” ”Jes, jes. Kunlaboro – aŭ milito.” Denove estas paŭzo. La du policistoj
cerbumas, kaj la interpretistino ricevas momenton da ripozo. Svedberg iom
malkomforte tenas la glason, trinketas teon kaj sopiras je sia taso da kafo.
Poste li kaptas alian fadenon: ”Tiu aŭto, germane registrita, vi
diris. Ĉu vi konas la posedanton?” ”Jes ja, ĉu mi ne diris? Denove
Baltmara kunlaboro. Germane registrita, en Hamburgo, la posedanto estas
germano, sed ĝi estas anoncita kiel ŝtelita en Svedio.” ”Aha. Ŝtelita, tio estas
komprenebla. Ĉu vi scias kie en
Svedio?” ”Jes, momenton, mi petas...” Ĉefkomisaro
Matkowski serĉas en siaj dokumentoj, murmuras ion pole kion sinjorino
Håkansson elektas prisilenti, kaj fine trovas: ”Jen! La registra numero estas
HH-GB 456, la precizan lokon de ŝtelo oni ne mencias, sed la anonco estas
farita de la polico en... loko nomata... Karlskrona.” 8. Ŝafo, ĉu ne? ”Do, vi ne
rekonas la virojn de la fotoj, vi neniam aŭdis la nomojn. Janek Nowak
estas por vi nekonata. Same Włodek Szczepański.” ”Vi ĝuste komprenis.” Roger Svedberg sidas kun Mette Søbjerg
sur ligna seĝo en la eta verando antaŭ ŝia domo. La varma vetero
revenis, sed ne la suno. Oni atendas fulmotondron, la aero sentiĝas peza.
Li rigardas preter ŝi inter la betularon, kiu jam akiris sian saturitan,
intense verdan koloron de malfrua somero. La frondaroj ne moviĝas, neniu
vento freŝigas la aeron. Eĉ la tremoloj ne tremas. Li rigardas la
virinon trans la blanka tableto el lignolatoj. Ŝi aĝas iom pli ol
tridek jarojn, kaj la vizaĝo jam portas reton da fajnaj sulketoj. Ŝi
havas malhele blondan hararon, rektan, preskaŭ ĝis la ŝultroj,
grizajn aŭ blu-grizajn okulojn, grandan buŝon. Ŝi fumas
cigaredon. Ŝi portas kotonan robon kvadratitan, bluan kaj violan, ĝis
sub la genuoj, kaj ŝi estas nudpieda. ”Aŭskultu. Ni scias ke Janek Nowak
konis vian amikon Jespersen. Mallonge antaŭ la murdo li renkontis Nowak’on
kaj vin. Jespersen estas murdita, brutale, Nowak estas murdita, brutale. Oni
suspektas Szczepański’n pri la murdoj. Eble li estos kondamnita, almenaŭ
pri la dua, eble ne. Dependas de kiom da informoj ni povas akiri pri la
rilatoj, motivoj kaj tiel plu.” ”Mi nenion scias pri ili.” ”Ĉu vi timas?” Mette Søbjerg forfrapas cindron de la
cigaredo. ”Kion?” ”Ĉion! Mi pensas ke vi timas venĝon,
se vi ion diros. Sed vi eble devus timi pli severan venĝon, se vi nenion
diros.” ”Venĝon? De kiu?” ”Nowak estis pli-malpli ekzekutita.
Pafilo kontraŭ lia nuko kaj – paf. La tribunaloj ne ekzekutas, eĉ ne
pro murdo.” Ŝi stumpigas la cigaredon kaj
rigardas al Svedberg, ŝajne kun intereso. ”Vi estas Ŝafo, ĉu ne?” La policisto konsterniĝas. Lia provo
minaci ŝajne fluis de ŝi kiel akvo. ”Ŝafo? Pri kio vi nun parolas?” ”Vi impresas al mi kiel tipa Ŝafo. Naskita en la signo de la Ŝafo.
Ĉu mi pravas?” ”Mi ne scias. Kaj vi? Ĉu en Virgo?” Ne eblas ne kapti la aludon, sed ŝi
ne palpebrumas. ”Mi estas Ĝemelo.” Proksime, ĉe la lagobordo, iu provas
startigi motorboaton. Je la tria tiro ĝi startas kaj akre ekzumas kiel
giganta vespo. ”Ĉu via boato?” ”Jes.” ”Kies motoro estas difektita jam de jaro?” ”Tiu germana knabo, Holger, trovis la
difekton. Estis ia bagatelo. Li kaj Katrine rajtas veturi per ĝi.” ”Ĉu vi havas ideon kial Brian
Jespersen estis murdita?” Esceptokaze Mette ne respondas tuj,
senmedite. Ŝi paŭtas, faltas la frunton kaj pensas. Poste ŝi
reprenas sian normalan mienon dirante: ”Mi ne tre miras, ke iu mortigis lin. Tio
povus okazi jam antaŭ longe.” ”Kial?” ”Li mem minacis homojn. Ne perforte,
sed... Li ekzemple memorigis homojn pri iuj stultaĵoj, kiujn ili faris, aŭ
li inventis mensogojn. Bone do, tiujn blagojn li minacis rakonti. Foje al la
polico, sed ofte al iu alia, kiu ŝatus scii tion.” ”Tio signifas, ke li ĉantaĝis
ilin?” ”Eblas diri tiel.” ”Pri kio li ĉantaĝis vin?” ”Mi jam diris. Li volis ke mi veturu kun
kelkaj varoj.” ”Bone, bone, sed pri kio li ĉantaĝis vin? Kiun sekreton li minacis malkaŝi?” ”Estis idiotaĵo. Mensogo. Nenio
serioza.” ”Kaj la enhavo de tiu mensogo estis?” Mette ekbruligas novan cigaredon, ensuĉas
kelkfoje, kaj diras: ”Mia amikino, Pernilla. Ŝi... ŝi
mortis, ĉu ne. Ŝi ne eltenis vivi, kaj sinmortigis. Li fantaziis, ke
mi tion faris al ŝi.” ”Ke vi mortigis ŝin?” ”Tion li asertis. Li scias entute nenion
pri la afero, sed lia cerbo ŝatas forvagi.” ”Al kiu li malkaŝus tiun fantazion?” ”Mi ne scias. Al la polico, eble. Aŭ... ”Aŭ?” ”Mi ne scias.” ”Eble al ŝia patro?” ”Ankaŭ tio eblas.” ”Do, kio okazus, se li rakontus tion al
sinjoro Karlsson?” ”Sendube nenio. Li certe ne kredus lin.” ”Ĉu ili estis konatoj?” ”Ne laŭ mia scio. Certe ne.” ”Kial do li ne kredus al Jespersen?” ”Kial li kredus?” ”Se Åke Karlsson konis kaj helpis vin, eble li konis ankaŭ Jespersen?” ”Mi pensas ke ne. Demandu lin.” * La somerdomo de
familio Schulze estas eksa bieneto tipe sveda. Malhele ruĝaj muroj el
lignaj tabuloj, blankaj anguloj kaj fenestrokadroj, tegola tegmento. Antaŭ
la domo etendiĝas gazono, borderita de ribarbustoj. Eĉ flagstango
troviĝas, kvankam iom kadukaspekta, supozeble uzata malofte aŭ
neniam. Svedberg petas permeson fari ankoraŭ
kelkajn demandojn al sinjoro Schulze: ”Ĉu via alveno ĉi tien estis
atendata?” ”Atendata? De kiu?” ”Mi ne scias. De iu. La najbaroj...” ”Apenaŭ troviĝas najbaroj. Mi
pensas ke neniu precize atendis nin. Ja ni venas ĉiujare, sed ĉi-foje
iom pli frue ol kutime.” ”Kial pli frue?” ”Mi plilongigis mian libertempon.” ”La domo devas esti dezerta dum preskaŭ
tuta jaro. Ĉu iu prizorgas ĝin dume? Kaj la ĝardenon?” ”Ni dungis viron por somere tondi la
gazonon kaj dum la tuta jaro kelkfoje esplori, ĉu la domo estas en ordo.
Nur ekstere, tamen. Ni aranĝis tion post enrompo antaŭ du jaroj.
Cetere, la polico neniam trovis la enrompinton.” ”Mi bedaŭras. Do, tiu viro devus
scii, kiam vi alvenos.” ”Ne la precizan daton, sed li ja scias ke
ni venos en julio.” ”Kiu li estas?” ”Lia nomo estas Lasse Lund. Mi povas doni
al vi lian adreson, se vi atendos iomete.” Svedberg pripensas la aferon. La murdo
evidente okazis tuj antaŭ la alveno de la germanoj. Ankaŭ la
nekropsio tion konfirmis. La murdloko estas iom izolita, senhoma, sed nur se la
familio ankoraŭ ne alvenis. Li ekesploras alian pensfadenon: ”Ĉu vi aŭtis rekte el Germanio
en tiu sabato?” ”Ne. Nur de Elsinoro en Danio, kien ni
alvenis vendrede vespere.” ”Kie vi tranoktis?” ”En Elsinoro. En gastejo. Kial?” Dieter
Schulze ne atendis, ke ilia vojo de la hejmo al la somerdomo fariĝos parto
de sveda murdenketo. ”Mi nur kolektas informojn por havi ĝeneralan
imagon”, Svedberg klarigas iom neklarige. Li ricevas la adresojn de la sveda domprizorganto
kaj de la dana turista gastejo. Poste jen tria temo: ”Via aŭto ja estas retrovita en
Pollando, kiel vi sendube scias.” ”Jes, oni informis. Sed tiuj... tiuj
poloj ne redonas ĝin. Pro alia murdenketo, laŭdire.” La tono de
Schulze donas impreson de nekredemo. Eble li imagas, ke la pola polico uzurpis
lian Mercedon por propra uzo. ”Kie precize ĝi estis ŝtelita?” ”En Karlskrona. En strateto proksime al
la kajo, de kiu iras ŝipeto al la insuloj. Mi ne scias la stratnomon.” ”Ĉu vi devis pagi parkkotizon?” La
demandado okazas angle, kaj Svedberg devas subpremi sian malinklinon paroli en
lingvo, kiun li ne majstras. La termino parkkotizo – parking fee – kiun li ĵus inventis, ŝajnas al li tute
bona, sed li suspektas ke ‘oni ne diras
tiel ĉar oni ne diras tiel’. ”Ne, estis senkosta parkado.” ”Hmm. Domaĝe.” Schulze sendas al Svedberg tre
konsternitan rigardon sed ĉi-foje ricevas eĉ ne malklaran klarigon.
Post iom embarasa paŭzo li daŭrigas: ”Ĉu en la aŭto troviĝis io
ŝtelinda?” ”Kredeble ne. Kelkaj vestaĵoj. La
laboriloj de la aŭto. Unu bierdoso.” Svedberg memoras la priskribon ricevitan
en Szczecin pri la enhavo de la aŭto, en kiu Janek Nowak estis fridsange
ekzekutita. ”Vestaĵoj, laboriloj”, diris ĉefkomisaro Matkowski. Ŝajne
nur la bierdoso malaperis ie inter Karlskrona kaj Kamień Pomorski. ”Do, sufiĉas por hodiaŭ. Ĝis
revido, sinjoro Schulze!” * Lasse Lund loĝas
en plurfamilia domo en Emmaboda. Kiam Svedberg sonorigas, daŭras iom da
tempo, sed fine la pordo estas malfermita de malalta, ruĝvizaĝa viro
en nedifinita aĝo inter 50 kaj 65. Li ŝajnas iel konata. ”Svedberg, polico.” Lia identiga karto
rutine dancas antaŭ la okuloj de la viro. ”Ĉu vi estas Lasse Lund?” La viro kapjesas kaj elsnufas ian ”Mhmm.” Ili eniras la etan apartamenton, kiu
estas plenplena je brikabrakaj objektoj: antikvaj lignaĵoj, ĉipaj
memoraĵoj el porcelano aŭ plasto, bildkartoj, kusenetoj, murtapiŝoj
kun broditaj proverboj, florpotoj, strangaj ŝtonoj, lampetoj, tri aŭ
kvar remburitaj birdoj kaj unu sciuro, tre malgrandaj tabloj kun eĉ pli
minumumaj tukoj – ĉio en ĥaosa miksaĵo. ”Laŭ niaj informoj”, ekformalas
Svedberg, ”vi estas dungita de gesinjoroj Schulze el Germanio por prizorgi
ilian somerdomon ĉe Törn. Ĉu prave?” ”La germanoj? Jes ja, tio estas la vero.
Tio estas la vero.” Nun Svedberg subite scias, kial Lasse
Lund donis impreson de konateco. Li estas la strangulo, al kiu Svedberg kaj
Jankéus iam demandis pri la vojo al Mette Søbjerg. La espero akiri uzeblajn
informojn tuj velkas. ”Kiam vi lastfoje vizitis ilian domon?” ”Lastfoje? Antaŭlonge, antaŭlonge!” ”Tio estas pli precize...?” ”Hmm. Estas vere multe por fari tie, sed
ne nun. Ne nun.” ”Kiel ofte vi iras tien, kiam la familio
ne ĉeestas?” ”Kiel ofte? Sufiĉe ofte! Jes, ja,
tiel estas, sufiĉe ofte.” ”En kiu tago vi atendis ilin ĉi-somere?” ”Kiu tago? Hmm. Somere ili estas tie, jes
vere. Por ripozi. Libertempon ili havas. Mi ne! Ne, ne, neniu libertempo! Sed
ili havas. La germanoj, jes, tiuj germanoj vere ripozas.” Tiel la demandado pluiras ankoraŭ
kelkan tempon. Svedberg havas paciencon. Li jam spertis multajn manierojn eviti
vere respondi liajn demandojn. Kutime tamen troviĝas ia vojo por trapasi aŭ
ĉirkaŭiri la malhelpemon. Sed la ruza stulteco aŭ stulta ruzeco
de Lasse Lund ŝajnas preskaŭ likimuna. ”Kiam vi iras por rigardi la domon,
esplori ĉu ĝi estas en ordo, kion vi rigardas precize?” ”Necesas ĉion vidi, ĉion,
certe.” ”Ĉu vi eniras la domon?” ”Necesas zorgi, ke neniu povas eniri. La
domo devas esti ŝlosita. Protektita kontraŭ ŝtelistoj kaj ĉiaj
diabloj.” ”Ĉu vi rigardas ankaŭ la remizon?” ”Necesas ĉion zorgi.” ”Do vi konas ĉiujn ejojn?” ”Certe mi konas, certe. Ĉion!” ”Ĉu vi vidis ankaŭ la falĉilon?” ”Falĉilon mi ne uzas tie, ne, tute
ne, nur gazontondilon.” ”Sed ĉu vi iam provis la falĉilon
de sinjoro Schulze?” ”Nur la gazontondilon, jes ja, por la
herboj!” Svedberg dubas, ĉu entute eblas
certiĝi, kion tiu ĉi ulo vidis aŭ ne vidis, scias aŭ ne
scias, faris aŭ ne faris. La kapo de Lasse ŝajnas simili lian
apartamenton, kaj post iom da pripensado Svedberg forlasas tiun. 9. Sur la ĝustan vojon Estas griza
tago. La ĉielo minace malaltas. Ĉi-foje Svedberg pluiras al la granda
ladfasada konstruaĵo, kiam Åke Karlsson ne estas hejme en sia vilao. Li ne
intencas denove demandi ĉu Karlsson tamen konis la murditon, sed volas
ekscii iom pli pri la filino, Pernilla, kaj pri Mette. Li trovas pordon, provas ĝin kaj
senprobleme envenas. Interne regas akra, malagrabla odoro. La konstruaĵo
estas plena je fakoj disigitaj per dratreto, kaj en la kaĝoj troviĝas
dekoj, centoj da vulpoj, de diversaj grandecoj ek de idoj ĝis plenkreskaj.
La blekoj de la bestoj sonas senĉese kaj impresas deprime. Li ankaŭ
tuj vidas la vulpobrediston kaj bienulon Åke Karlsson, kiu per elektra ĉarelo
porciumas furaĝon en la diversajn fakojn. Svedberg dum kelka tempo
rigardas lin ĝis Karlsson ekvidas la vizitanton, alveturas, kaj signas ke
ili iru eksterdomen. ”Se vi permesus al mi ankoraŭ dek
minutojn, mi povus fini la furaĝadon por ĉi-foje”, diras Karlsson,
kaj je la kapjesado de Svedberg reiras en la konstruaĵon. Baldaŭ li revenas
kaj deklaras, ke li estas je dispono de la polico. Ili stariĝas ĉe
muro de la vulpejo, por esti pretaj endomiĝi se la pezaj nuboj komencus
priverŝi ilin per pluvo. ”Sinjoro Karlsson, vi jam deklaris ke vi
neniam vidis la murditon, Brian Jespersen. Nu, li estis kopenhagano, kaj... Ĉu
vi povas imagi ke via filino lin konis?” ”Estas neeble por mi diveni tion. Tute
neeble.” ”Li havis proksiman rilaton al Mette
Søbjerg, kaj ŝi estis amikino de via Pernilla, ĉu ne?” ”Jes, jes, Mette multe helpis al Pernilla,
do eble ŝi konis tiun viron. Sed ĉu gravas? Pernilla ne plu estas
inter ni, de kvin jaroj.” ”Jes. Mi bedaŭras ke mi devas
memorigi al vi tiajn tragikajn aferojn. Mette helpis al Pernilla, vi diris. Pri
kio?” ”Nu, pri ĉio, mi pensas. Manĝo,
loĝejo... ŝi subtenis ŝin, kiel fratino. Pernilla estis tre
juna, fakte nur infano.” ”Ĉu ankaŭ pri narkotaĵoj ŝi
helpis?” ”Ili ambaŭ estis sklavoj de tiu
malbeno. Se ŝi kulpis pri io, ŝi kulpis al si mem, ne al iu alia.” Svedberg dum momento primeditas la
respondon de Karlsson. Li havas neklaran impreson, ke la patro ne montras tre
profundajn sentojn rilate al sia filino, kiu tiel tragike vivis kaj mortis. Sed
eble la iom bombastaj frazoj estas rimedo eviti siajn vundojn? ”Ĉu vi scias, ĉu Mette havis
iun... protektanton?” ”Prostituiston? Mi ne scias, sed mi
dubas. Ŝi estas persono sufiĉe memstara. Sed vi devas demandi ŝin,
ne min. Ĉiuokaze, ĉu gravas hodiaŭ? Tio estas pasinteco.” ”Kaj Pernilla?” ”Kio pri Pernilla? Ŝi estas for, vi
jam scias.” ”Ĉu ŝi havis prostituiston?” ”Ne laŭ mia scio. Sed drogaĉo
estas la plej kruela prostituisto, kiu neniam kontentiĝas.” ”Kiel okazis, ke ŝi iris al
Kopenhago?” Åke Karlsson glatigas al si la harojn kaj
faras malĝojan mienon. ”Mi evidente ne povis sola doni al ŝi
la bonan infanaĝon kaj junaĝon kiun ŝi bezonis, kvankam mi
klopodis laŭ mia tuta kapablo. Kiam ŝi havis dek kvin jarojn ŝi
renkontis knabojn kiuj mistraktis ŝin, logis ŝin al la drogaĉoj
kaj trenis ŝin suben, en la marĉon. Post unu jaro ŝi forkuris,
kaj tiam komenciĝis mia laboro por rekonduki ŝin. Mi malsukcesis pri ŝi,
sed mi volas kompense helpi al ĉiuj, kiujn mi povas helpi.” ”Pardonu min, sed ĉu vi povas
rakonti kiel ŝi mortis?” ”Superdozo, kompreneble. Ŝi injektis
troan dozon da heroino.” ”Ĉu senintence?” ”Kiu scias? Eble ŝi eĉ mem ne
sciis.” Falas kelkaj pezaj gutoj deĉiele,
sed Svedberg preferas tiujn ol la akran fetoron en la vulpejo. Li ŝatus
demandi pri la patrino de Pernilla, sed li jam tro malproksimiĝis de la
murdenketo pri Brian Jespersen. ”Se mi ĝuste komprenis vin, Mette
Søbjerg ne estas la sola, al kiu vi helpis komenci novan vivon?” ”Certe ne. Temas pri multaj, foje
sukcese, foje ne. Ĉu vi konas la esprimon pri pardono? Mia moto estas ne
nur pardoni sed helpi ĝis sepdekoble sep fojoj.” ”Bone, sed kiel vi tion faras?” ”Mi havas kontaktreton de gepatroj, kies
infanoj fiksiĝis en la koto. Mi elserĉas la idojn, provas ĵeti
al ili ŝnuron por eltreni ilin.” ”Al kio?” ”Al pureco, al homa digno.” ”Ĉu vi povas doni al ili ion anstataŭ
la drogaĉoj? Ĉu laboron, loĝejon?” ”Kelkfoje jes. Alifoje mi rekondukas ilin
al la gepatroj.” ”Ĉu ĉi tie vi laborigas iujn?” ”Jes, en miaj entreprenoj foje mi povas
helpi al kelkaj homoj trovi la valoron de honesto kaj diligenteco.” ”Ĉu iuj nun laboras ĉi tie?” ”Nur unu knabo, kiu pliparte laboras pri
naturflegado, kaj foje anstataŭas min en la vulpejo, kiam mi devas
prizorgi aliajn aferojn.” ”Naturflegado? Kio estas tio?” ”Nu, mi posedas iom da tero ĉirkaŭ
la lago kaj pli okcidente, trans la vilaĝo. Grandparte estas ĉebordaj
herbejoj aŭ eksaj paŝtejoj, kiuj nuntempe nur kuŝas sen vera
uzo. Iam oni paŝtis siajn brutojn tie, aŭ falĉis fojnon. Nun la
tereno iom post iom transformiĝas en vepron el betuloj, tremoloj ktp. Por
konservi la belan pejzaĝon kaj la ekologian ekvilibron, necesas flegi la naturon.
Foje la gubernia muzeo pagas subvencion por tiaj taskoj, sed cetere mi mem
pagas. Mi pensas ke mi ŝuldas tion al la antaŭaj generacioj, kiuj
kreis tiun ĉi pejzaĝon per siaj nudaj manoj. Mi prenis sur min
rekonduki la naturon sur la ĝustan vojon. Pri tio laboras tiu knabo, kaj ĝi
estas vere bona tasko por homido kiu mem devas retrovi la ĝustan vojon.” ”Kiu li estas?” ”Knabo dek-naŭjara el Stokholmo, kiu
estis survoje al la fundo, sed nun jam reakiris aspirojn vivi.” ”Kie vi trovis lin?” ”Lia patrino suspektis, ke li vivas inter
kelkaj homaj vrakoj kiujn mi konis de antaŭe. Mi traserĉis kelkajn
lokojn, kaj fine mi akiris informon pri li. En iu malpura domaĉo li ŝvebis
en sia propra nebula mondo. Mi pli-malpli portis lin de tie. Sian patrinon li
ne volis vidi. Pro honto, kredeble. Do mi veturigis lin ĉi tien. Korpa
laboro kaj spirita paco faras miraklojn al taŭzita animo.” Åke Karlsson sendube povus longe daŭrigi,
sed Svedberg iom enuas pro la edifa tono, kaj provas revenigi la interparolon
al pli fekunda direkto. ”Ĉu iu persono, en Kopenhago aŭ
aliloke, povus helpi nin ekscii pli multe pri la rondoj, kie via filino pasigis
sian lastan tempon?” La fortika bienulo mallonge pripensas,
sulkas la frunton kaj diras: ”Eble, sed mi ne konas tiujn homojn.” ”Vi ja konas Mette Søbjerg, ĉu ne?” ”Certe, sed vi jam parolis kun ŝi.
Mi supozis ke vi volas iun alian. Vi komprenu, la homoj kiuj rampas en la ŝlimo
ne tre emas rakonti pri siaj aferoj.” Roger Svedberg sentas, ke laceco invadas
lin fronte al tiu ĉi parolmaniero. La tuta murdenketo ŝajnas rampi en
ŝlimo, aŭ eble en gudro. Tamen li provas ankoraŭfoje: ”Tamen vi ĵus rakontis, ke vi konas
multajn homojn en tiu medio. ‘Homajn vrakojn’ vi diris, se mi ne eraras. Tio ja
estas natura afero, pro via lukto kontraŭ krimo kaj narkotaĵoj, ĉu
ne? Do, se vi nur pripensas dum momento... Kiam vi serĉis vian filinon en
Kopenhago, kaj renkontis ŝian amikinon, Mette, vi sendube renkontis ankaŭ
multajn aliajn homojn. Aliajn knabinojn, virojn, kiuj eble konis Jespersen.” ”Certe, certe, sed ĝenerale ili ne
prezentas sin per nomo kaj adreso. Do, mi neniun povas nomi tuj, sed eble se vi
donos al mi iom da tempo. Bonvolu lasi vian telefonnumeron, kaj se mi ion
rememoros, kiu povus helpi vin, mi promesas kontakti vin.” * Veturante de la
bieno Bråten Roger Svedberg sentas, ke estas tempo lasi la kazon Murdito ĉe Törn por kelka tempo.
Plenumi krimenketon kelkfoje similas eduki infanon. Se oni trudas kaj klopodas
tro intense, tiam ĝi baraktas kontraŭe kaj ne emas kunlabori, sed se
oni dum kelka tempo lasas ĝin, fajfas pri ĝi, tiam foje io povas
okazi per si mem. Li decidas lasi la kazon en relativa paco, por ke ĝi
maturiĝu kiel bona vino. Aŭ kiel bona virino! Svedberg ekpensas pri
sia edzino, kiu ĵus festis sian kvardek-kvinan jaron, kaj li pleniĝas
de varmo kaj deziro. Li decidas ankaŭ doni al si kelkajn tagojn da
libertempo. Eble iu mallonga geedza ekskurso, plilongigita semajnfino? Kie
pasigi tian? Kiel fari por blovi al la ardoj? Li profundiĝas en plaĉajn
privatajn konsiderojn. Alvenante al la granda ŝoseo li
devas kelkajn minutojn atendi konatan vireton kun ŝarĝmopedo, kiu tro
malvaste ĝiris en la vojkruciĝo, tiel ke lia veturilo renversiĝis.
Sed Svedberg jam sentas sin malpezigita de siaj decidoj, kaj nur kapsignas
bonvole al Lasse Lund, kiam tiu finfine sukcesas restarigi sian mopedon sur la
tri radojn. La aŭto de Svedberg jam estas longe for, kiam Lasse remetas
sur la ŝarĝoplankon siajn perditajn laborilojn – rastilon, branĉtondilon
kaj falĉilon – kaj ekveturas sur la vojo al Långasjö. * Finiĝis
julio – komenciĝis aŭgusto. En la policejo de Kalmar normala rutino
baldaŭ anstataŭas la juliajn improvizojn. Tom Jankéus revenas de sia
montara ekskurso en Jotunheimen, plena
je energio, kaj paŭtas malkontente aŭdante ke ne plu indas rompi la
kapon pri Ankaŭ la libertempo de la familio
Schulze proksimiĝas al sia fino. La infanoj, kiuj antaŭ kvin semajnoj
ne volis forlasi sian hejmon kaj la amikojn en Neu Wulmstorf, nun ne volas
forlasi sian somerdomon kaj la amikojn ĉe Törn. Franziska kaŝas
trezoron en sekreta loko, kaj klopodas klarigi al siaj amikoj Henrik kaj Ditte,
ke ili ne rajtas elfosi ĝin ĝis venontsomere, kiam ŝi revenos.
Holger faras sian lastan boatekskurson de la someraj ferioj kun Katrine, kaj
ili faras reciprokajn promesojn por la venonta jaro. La geedzoj enpakas ĉion
en la luitan Toyota’n, kaj laste, antaŭ ol ekiri hejmen, Dieter Schulze
cerbume rigardas vakan najlon sur la muro de sia remizo. Nenio plu pendas tie.
Lia falĉilo daŭre troviĝas ĉe la polico, kiel parto de la
teknika esploro. Nenio plu aŭdiĝis pri la murdo. Ĉu ĝi
estos solvita, kiam ili revenos tien ĉi post dek unu monatoj? Sinjoro
Schulze dubas. 10. Mankas disciplino Krevis bombo en
la policejo de Kalmar – bombo administracia. Publikiĝis ŝtata propono
redukti la nombron de policaj distriktoj en Svedio al proksimume duono. La
distrikto de Kalmar fariĝus parto de la policdistrikto de Växjö – la ĉefa
rivala urbo. La policistoj de Kalmar protestas. La politikistoj de Kalmar
protestas. La loka gazetaro protestas – ambaŭ ĵurnaloj esceptokaze
konkordas. Oni preskaŭ havas la impreson, ke eĉ la loka krima mondo
protestas. Tio tamen kredeble ne estas vera, ĉar la propono ŝajne
paralizas ĉian normalan polican laboron dum semajno. Svedberg libertempe amindumas kun la
virino, kiu de dek ok jaroj estas lia edzino. Jankéus, kiu kun miro konstatis,
ke oni jam ”glaciigis” la murdenketon pri Brian Jespersen, pasigas ŝtelitajn
liberajn momentojn relegante ĉiujn atestojn kaj raportojn pri la kazo.
Kiam Svedberg revenas al sia oficejo, Jankéus tuj atakas lin. ”Svedberg, aŭskultu: Tralegis mi la
atestojn de ĉirkaŭaj loĝantoj ĉe Törn. Kio surprizas min
estas tio, ke mi nenion trovis pri tiu knabo, tiu narkotulo kiun Karlsson savas
el la marĉo, laŭ via lasta raporto.” ”Kara policinspektoro Jankéus. Ĉu
viaj oreloj estas ŝtopitaj? La kazo estas ripozanta.” ”Jes. Ankaŭ vi, mi aŭdis. Kiel
nomiĝas tiu bubo?” ”Ej, mi ne memoras. Demandu la vulpiston.
Ne, ne faru, la kazo estas ripozanta, mi ripetas.” ”Bone, mi telefonos.” ”Ĉu vi scias, kio plej mankas en nia
patrio?” ”Ĉu policistoj?” ”Ankaŭ tio, sed plej pleje –
disciplino!” ”Bone. Vi certe pravas, ĉefo. Do, mi
baldaŭ raportos al vi ĉu mi trovis tiun etan anĝelon.” Svedberg suspiras. Jankéus malaperas, kaj
envenas Inger, la sekretariino, kun dika koverto adresita al Svedberg. ”Jen kio alvenis el Pollando dum vi
feriis.” ”Ĉu vi konservis ĝin por mi? Ĉu
vere neniu alia scias legi en tiu ĉi simiejo?” ”Ni malfermis kaj registris ĝin,
kompreneble, sed ĝi estas en la pola.” ”En la pola? Do vi pensas ke mi scias la
polan?” ”Mi ne scias, sed vi ja vizitis
Pollandon...” ”Prave. Dum du tagoj. Bone, mi estas tre
komplezita, ĉar vi tiel fidas mian lingvokapablon. Homo! Menŝo! Ĉeloveko! Sendu ĝin al tradukisto, je ĉiuj...
Ne, atendu tamen. Mi mem prizorgos. Mi prenos ĝin. Dankon.” Li prenas la dokumenton, malfermas kaj
flugserĉas en ĝi kaj rapide trovas nomon konatan. Włodek Szczepański.
Svedberg denove suspiras kaj ripetas al neniu ”la kazo estas ripozanta.” Poste
li elserĉas la laborejan telefonnumeron de sia konato, Małgorzata Håkansson. * ”Parolas Åke
Karlsson.” ”Bonan vesperon! Jen Jankéus, Kalmar’a polico.
Mi bedaŭras ĝeni vin, sed ĉu vi bonvolus diri la nomon kaj
adreson de tiu junulo el Stokholmo, kiu laboras ĉe vi? Vi menciis lin al
Svedberg, sed li ne notis la nomon.” ”Lia nomo estas Jimmy Robertsson. Ĉu
okazis io?” ”Ne, nenio. Kie mi povas trovi lin? Ĉu
telefone?” ”Mi povas lasi mesaĝon al li.” ”Dankon, sed estus pli bone paroli kun li
rekte. Kie li loĝas?” ”Mi havas kelkajn ĉambrojn en domo
ne malproksime de ĉi tie. Li uzas unu el tiuj, sed telefono ne estas tie.
Do, mi petos lin voki vin de ĉi tie, se tio plaĉas al vi. Sed momente
mi ne povas certigi, ĉu li troviĝas endome.” ”Bone, tio estas en ordo. Poste mi
interkonsentos kun li kie ni renkontiĝos.” * ”Halo’! Parolas
Goŝa Håkansson.” ”Saluton! Jen Svedberg. Ĉu vi havis
tempon tralegi la tuton?” ”Mi tralegis, sed estas granda amaso da
detaloj sufiĉe deprimaj. Estas malfacile memori ĉion. Mi konsilus al
vi tamen tradukigi ĝin. Mi povus fari tion, sed tio kostus iomete, ĉar
mi bezonus kelkajn horojn...” ”Bone, bone. Mi taskos al vi. Sed diru
unue, ĉu vi vidis ion kio povus interesi nin. Eblan ligon kun la kazo de
Jespersen?” Roger Svedberg sen granda entuziasmo
telefone intervjuas sinjorinon Håkansson, al kiu li sendis la polan dosieron
por tralego. ”Nu, eble, mi ne scias. Kiam ni estis en
Szczecin, oni diris ke troviĝas supozo pri ia sveda ligo de Szczepański.
Nun oni evidente trovis tian, sed mi ne scias ĉu ĝi gravas. Li antaŭ
kelkaj jaroj estis dungita de iu sveda komerca entrepreno.” Svedberg suspiras. ”Pri kio li do laboris? Ĉu en
Svedio?” ”Nu, ŝajnas ke li ŝoforis inter
Svedio kaj Pollando. Transportis varojn per kamiono.” Svedberg ne povas eviti penson al Mette
Søbjerg, kiun Jespersen petis transporti ”varojn”, kredeble de Pollando al
Svedio. Sed li bone scias, ke plejparte transportiĝas leĝaj varoj. ”Kiajn varojn?” li tamen demandas. ”Meblojn. Lignajn meblojn fabrikitajn en
Pollando por vendado en Svedio.” Svedberg silente kuntiras la brovojn. Li
memoras ion, kion Jankéus iam diris. ‘Bone, ke moviĝas ili ĉiuj sur
tiel eta areo.’ Ŝajnas, kvazaŭ tiu ĉi kazo iel rondiras en la
samaj radsulkoj, kiel glitanta aŭtorado, kaj nenien alvenas. ”Ĉu estas notita la nomo de tiu
entrepreno?” ”Mi pensas, sed mi ne memoras. Atendu
momenton, mi elserĉos!” Svedberg atendante cerbumas. ‘La kazo
estas ripozanta’, li diris. Sed evidente oni ne lasas ĝin ripozi en paco.
Li rememoras la scenon ĉe Törn, kie nekonata viro kuŝis silenta en
flako de sia sango. Ĉu eblas diri ke li ripozas en paco? Ĉu li
ripozus en paco, se oni finfine trovus la murdinton? La voĉo de Małgorzata
Håkansson denove aŭdiĝas en la aŭskultilo: ”Jen mi trovis. Meblokomerca firmao ‘Dacke-möbler’.
Jura domicilo estas en Emmaboda, Svedio.” ”Dacke-möbler!” Svedberg rikanetas. Li ne
dubas, ke temas pri lia konato, la bienulo, vulpisto, meblokomercisto kaj filantropo
Åke Karlsson en Långasjö. ‘Dacke-mebloj’ – tio vere konvenas. Nils Dacke estis
regiona ribelanto en la dek-sesa jarcento, kiu defiis la reĝon Gustavo
Vasa. Se Svedberg ĝuste memoras la historiajn lecionojn de sia lerneja
tempo, unu el la kaŭzoj de lia ribelo estis, ke la reĝo malpermesis
liberan komercadon trans la tiaman landlimon. Tiuepoke la limo inter Svedio kaj
Danio trairis la arbaron ne malproksime de Långasjö, nur kelkajn kilometrojn
sude de la lago Törn. ”Bonvolu unue traduki la parton kie troviĝas
tiuj informoj, kaj tuj faksu al mi. Poste la ceteron. Ni pagos. Kaj... via
helpo tre gravas! Ĝis!” Roger Svedberg sentas, ke lia libertempo
jam definitive finiĝis. Nek la kazo nek li mem plu ripozas. * Denove la du
kolegoj alvenas ĉe Bråten, la bieno de Åke Karlsson. Neniu respondas, kiam
ili sonorigas, kaj ili devas iri al la vulpejo por trovi la mastron. Post
kelkaj minutoj, ili staras kune ekster la grizverda lada fasado. Unue Jankéus
prezentas sian demandon: ”Mi parolis kun vi pri Jimmy, la knabo.
Sed li ne kontaktis min. Ĉu vi transdonis la mesaĝon?” ”Certe. Mi diris al li. Sed li eble ne
tre emas paroli kun la polico. Vi devas kompreni tion.” ”Ĉu vi bonvolus montri kie li loĝas?” ”Mi montros. Sed hodiaŭ li kredeble
ne estas hejme. Mi pensas ke li forveturis.” ”Ĉu forveturis? Kien?” ”Mi ne scias. Li ne diris.” ”Ĉu vi ne timas, ke li revenos al
Stokholmo kaj al siaj konatoj kaj sia antaŭa vivo?” ”Certe. Estas risko, granda risko. Ĉiam
oni devas kalkuli pri tio. Kaj ĉiam oni estu preta rekomenci ankoraŭfoje.
Neniam rezigni. Ĉu vi ne konsentas?” ”Eble.” Jankéus bedaŭras, ke li ne decidis
jam dekomence mem elserĉi la knabon. Sendi mesaĝon al eksa narkotulo,
ke tiu kontaktu la policon, nun ŝajnas sufiĉe naive. Li lasas al
Svedberg daŭrigi la demandadon, kaj tiu unue etendas al Åke Karlsson foton
pri Szczepański. ”Bonvolu rigardi tiun ĉi foton. Ĉu
vi rekonas lin?” Karlsson zorge rigardas kun neŭtrala
mieno, kaj kapneas. ”Ne, mi ne povas helpi vin.” ”Li tamen estis via dungito.” La vizaĝo de Åke Karlsson montras
sinceran surprizon. ”Ĉu vere? Mi ne povas konfirmi tion.
Ĉu vi ne eraras?” Svedberg ne komentas, sed prezentas duan
foton, tiun de Janek Nowak. Sed ankaŭ ĉi-foje la respondo estas nea.
Do li ree montras la unuan foton kaj klarigas: ”Tiu ĉi viro ŝoforis kamionojn
kun mebloj por via ‘Dacke-möbler’. Rigardu denove!” Karlsson apenaŭ oferas duan
rigardon, li nur levas la ŝultrojn dirante: ”Bone, bone, mi komprenas. Sed tiujn
homojn mi neniam konas. La polaj liveraj fabrikoj aranĝas ĉion pri
tio.” ”Li tamen estis dungita de vi.” ”Nura formalaĵo, kredu min. Do, ĉu
ankaŭ la dua estas kamionisto?” Svedberg ne respondas. Anstataŭe li
diras: ”Eble vi tamen rekonas la nomon de via
dungito. Włodek Szczepański.” Karlsson ĝentile rigardas la slipon,
kie Svedberg notis la nomon, kiun li ne scias bone prononci, sed denove kapneas
kun bedaŭra rideto. La policistoj mencias ankaŭ la nomon de Nowak,
kvankam tio ŝajne ne indas, kaj la manko de rekono estas tute sama. Karlsson akompanas ilin al la domo, kie
loĝas Jimmy Robertsson. Li eĉ malŝlosas la pordon kaj montras la
ĉambron de Jimmy. Ĝi estas malriĉa ejo kun lito, tablo, seĝo
kaj ŝranko. Kelkaj vestaĵoj ĵetitaj sur la lito. Bildoj de
motorcikloj sur la muroj. ”Kiam li foriris?” ”Verŝajne hieraŭ posttagmeze.
Li devis falĉi herbejon, sed evidente li forlasis sian taskon meze de la
laboro.” ”Falĉi herbejon? Ĉu per falĉilo?”
enĵetas Svedberg. ”Kompreneble ne per tradicia falĉilo.
Tia bubo distranĉus al si la aĥilajn tendenojn. Sed per motora
fadenrotacia falĉilo.” Jankéus rigardas ekster la ĉambron
kaj demandas: ”Ĉu estas pliaj loĝantoj en la
domo?” ”Momente ne.” ”Do, ĉu vi povas averti min, kiam li
revenos?” petas Jankéus, kaj ricevas kapjesan respondon, la unuan kaj lastan
dum tiu ĉi vizito. Sidante en la aŭto survoje reen
Jankéus paŭtas murmurante: ”Ĉi-foje kantis li malpli longajn
baladojn, ĉu ne?” ”Nu, liaj edifaĵoj ne mankas al mi.
Sed mi iom miras, kiel li prizorgas tiun meblan entreprenon. Do ni esploru
iomete pri liaj ekonomiaj aferoj. Ĉu vi povas kontakti la fiskan aŭtoritaton?
Temas pri ‘Dacke-möbler’ kaj la vulp-fela kompanio ‘Nordic Fox Fur’ en
Långasjö. Eble li havas pliajn firmaojn. Esploru tion.” 11. Mesaĝo de mortinto Marde
posttagmeze, la dek-naŭan de aŭgusto, la telefaksilo de Roger
Svedberg kaj Tom Jankéus denove ekliveras faksaĵon el Kopenhago. Oni
sciigas, ke la dana polico akiris materialon, kiu eventuale povus iel rilati al
sveda murdenketo. Iu inspektoro Bagger volas ekscii, ĉu la kazo ankoraŭ
restas aktuala. Jankéus telefonas. Post enkondukaj frazoj
li demandas, kion la dana polico trovis. Ĉu ion, kio rilatas al Brian
Jespersen? ”Jes, memkompreneble. Jespersen. Fakte,
temas pri du aferoj. Unu ŝajnas esti grava. La alia eble ne. Aperas tiel,
ke Brian Jespersen havis patrinon.” ”Aha. Tio klarigas la aferon”, komentas
Jankéus. ”Ĉu klarigas? Kiel?” surpriziĝas
inspektoro Bagger. ”Ne, ne. Nenio. Estis ŝerco. Ankaŭ
mi havas patrinon.” Vagn Bagger ne komprenas en kio konsistas
la ŝerco, sed li ekmemoras, ke li interparolas kun svedo, do li devus ne
atendi ke ŝerco estu amuza. Post ioma konsterniĝo, li tial daŭrigas: ”Bone. Mian gratulon! Nu, tiu patrino,
ne, ne – ne la via, tiu de Jespersen – post la morto de sia filo lasis kelkajn
aĉajn aferojn al la polico de Odense, kie ŝi loĝas. Aferojn,
kiujn Brian konservis en ŝia domo, manke de propra fiksa loĝloko, oni
povas supozi.” ”Jes... Kion ŝi lasis, kio havas
ligon al la murdo?” ”Nu, estis amaso da aferoj, kiuj kredeble
ne gravas. Sed unu ŝajnas tre interesa. Estas sonkasedo. Ege aĉa
kvalito, sed oni aŭdas iun kiu parolas. Laŭ la sinjorino, tio estas ŝia
filo. Krome oni aŭdas ion, kio kredeble estas voĉo en telefono. La
ulo kredeble volis registri telefonan interparolon, sed aĉe sukcesis pri
tio. Same kiel pri ĉio, cetere. Tamen, liajn vortojn oni pliparte aŭdas.
Se vere estas li. Ĉiuokaze ili ŝajnas interesaj. Ŝajnas, ke li
provas ĉantaĝi iun.” ”Kiun?” ”Nu, nomon ni ne aŭdis, sed estas
sufiĉe da aliaj aĉaj detaloj. Prefere ni sendu al vi kopion. Sed vi
eble havos problemojn distingi liajn vortojn, ĉar li parolas sufiĉe aĉan
fuenan dialekton...” ”Kian dialekton?” ”Fuenan! El la insulo Fueno! El la sudo,
mi pensas. Regiono de Fåborg, ŝajnas. Aŭ eble Assens. Strangaj aĉuloj,
tiuj fuenanoj. Glutas la finon de la vortoj!” ”Ĉu vere? Mi eĉ neniam
rimarkis, ke danaj vortoj havas finon!” Vagn Bagger supozas, ke tio estas nova
ekzemplo de sveda humuro, kaj sekve ignoras la komenton. ”Sed ni faris tajpitan version.
Kompreneble estas sufiĉe da lakunoj, dubaj lokoj, kie ne eblis deĉifri.
Tamen tiu aĉa telefona voĉo estis tute neebla. Mi ne scias de kiu
dialekto – jutlanda, eble. Nenio distingebla. Do, ni sendos al vi, se ŝajnas
al vi interese.” ”Jes, mi petas. Tio espereble povos helpi
nin. Krome menciis vi ankoraŭ ion...” ”Jes ja. Estas lia bankokonto. Kutime aĉe
malplena. Sed iam-tiam, ne regule, estas faritaj pagoj al lia konto. Ĉiufoje
de pluraj miloj da kronoj, sed malrondaj sumoj. Ankaŭ malsamaj. Kiel
salajro, sed tiu aĉulo – kredeble denaske – ne havis laboron. ”Hmm. Kiam estas farita la lasta pago?” ”La sesan de majo, ĉi-jare. Okmil
sescent okdek kronoj. Kaj duono.” ”Kaj duono?” ”Jes.” ”Duono de kio?” ”De krono, memkompreneble! Kvindek oeroj!” ”Aha. Mi komprenas. Bone, mi ne scias
precize kion fari pri ĝi, sed bonvolu sendi ankaŭ tiun liston. Mi
supozas, ke la banko ne povas respondi kie kaj kiel oni faris la pagojn? Aŭ
kiu faris ilin?” ”Ili diras ke ne eblas. Aĉe! Ĉiuokaze
se ne estas transpago de alia konto, kaj tiel ne ŝajnas.” Tom Jankéus dankas pro la informoj, kaj
post kelkaj minutoj ricevas fakse la tajpitan interpreton de la sonkasedo. Li
eklegas ĝin, sed tuj stariĝas, faras fotokopion de la kvinpaĝa
teksto kaj enĵetas ĝin al sia estro, Roger Svedberg, kiu ĵus
revenis el kunveno. ”Legu, se vi havas tempon. Mi pensas ke ĝi
interesos vin.” Poste li residiĝas en sia ĉambro
kaj zorge tralegas la tuton dufoje. Unuafoje ĝi impresas tre konfuze. La
diraĵoj de Jespersen – se la parolanto estas tiu – ofte konsistas el
duonaj frazoj, aludoj, minacoj. La respondoj tute mankas, ĉar la dana
polico ne povis distingi ilin. Sed duafoje Jankéus komencas distili el ĝi
imagon pri la enhavo. Jespersen minacas la alian, kiu evidente devas esti viro,
per tio ke li denuncos, kion tiu faris al iu nomata Nille. Jankéus kunmetas la diversajn frazojn kiel puzlon. Nille estis infano, filino de la viro
kiun Jespersen ĉantaĝas, kaj ŝia patro misuzis ŝin sekse
kaj per tio kaŭzis ŝian morton, asertas Jespersen. Troviĝas
aludoj ankaŭ al iu alia persono, kiu konas la sekreton, sed neniu nomo
estas menciata. Ŝajne la telefona voĉo neas, rifuzas, ĉar Jespersen
plurfoje ripetas: ”Mi scias ke vi faris,
ne indas nei, mi scias, mi scias, mi havas pruvon, Nille donis al mi pruvon,
kaj vi scias kiun oni kredos pli multe!” Kiam Jankéus eklegas triafoje la
tekston por samtempe noti la ĉefajn punktojn, lia pordo malfermiĝas
kaj envenas Svedberg. ”Ĉu vi havas la kasedon?” ”Ankoraŭ ne. Tion ĉi mi ĵus
ricevis fakse, la kasedo espereble alvenos morgaŭ, aŭ nur postmorgaŭ.” ”Hmm.” Svedberg murmuras. ”Ĉu ne
eblas sendi sonregistraĵon per ia komputila retpoŝto? Mezepoke! Do,
ni devas atendi... Tamen, ankaŭ vi rekonas, ĉu ne? Jespersen kaj
Karlsson?” ”Nu, devas esti Jespersen, laŭ lia
patrino, diris al mi la dana polico. Kaj Åke Karlsson, jes, povas esti.” ”Povas esti? Ĉu vi subite fariĝis
kreteno? Ĉu vi ne tralegis la atestojn pri Pernilla?” ”Certe, certe. Mi ĉion legis. Ankaŭ
mi pensis pri ŝi. Pernilla – Nille. Jes, ŝajnas.” ”Estas klare. Eĉ azeno vidus tion.
Sed ĉu ankaŭ juĝisto, mi ne scias. Do, ni devas esti tre
diskretaj ĝis ni havos la kasedon. Sen tiu, aresto ne eblas. Tamen mi
preparos renkontiĝon kun la prokuroro, por informi lin pri la kazo.” Jankéus transdonas ankaŭ la alian
materialon venintan el Kopenhago. Svedberg scivole rigardas la liston de pagoj
al la bankkonto de Jespersen. ”Hmm. En majo okmil sescent okdek komo
kvindek. En marto okmil sepcent du komo sepdek kvin. En decembro okmil
sescent... interese. Ĉu vi jam retrokalkulis?” ”Retrokalkulis?” Svedberg montras maloftan rideton. ”Nu... Mi ne vetus, tamen indas provi.
Kontaktu iun bankon, petu pri la kurso de dana krono je la koncernaj datoj, kaj
retrokalkulu tiujn danajn okmil sescent ko-to-po al svedaj kronoj!” La bankoj jam estas fermitaj, la poŝto
ne konservis informojn pri delonge obsoletaj kursoj. Nur matene la sekvan tagon
Jankéus sukcesas plenumi la matematikan hejmtaskon, kaj li povas fiere
transdoni al sia estro liston de kalkuloj, kiuj je ĉiu unuopa okazo
montras precize dek mil svedajn kronojn. * Ĵaŭde
Svedberg pro nura hazardo ekscias pri juna narkotulo, kiu en Kalmar mortis pro
superdozo de heroino. Oni trovis lian korpon antaŭ kelkaj tagoj, kaj nun
li estas identigita kiel Jimmy Robertsson el Stokholmo. Laŭ la nekropsio
la mortodato estas la dek-tria aŭ dek-kvara de aŭgusto. ”Diable! Damnite! Mi...” Tom Jankéus
apogas la kapon al ambaŭ manoj, kiam li ekscias pri la knabo. ”Jes. Malagrable. Sed ne eblas antaŭvidi
tiajn aferojn”, Svedberg provas senkulpigi lin. ”Antaŭvidi? Ne temas pri tio! Sed
mi... La dek-trian aŭ dek-kvaran! Tio estas unu aŭ du tagoj post kiam
telefonis mi al Åke Karlsson por demandi pri la knabo! Mi jam sciis ke tio
estis idiotaĵo, tamen... morta!” Svedberg ne povas konsoli. Iujn erarojn
eblas malfari, aliajn ne. ”Ĉu vi esploros, kiu trovis lin, kaj
serĉos homojn kiuj konis lin en Kalmar? Aŭ ĉu mi sendu alian?” ”Ne, ne. Mi esploros”, diras Jankéus. Svedberg plu meditas. Tiu knabo, kiun ili
neniam renkontis, eble tute ne gravas por la murdenketo. Tamen... estas io,
kion Karlsson diris pri li. Kion li diris? Li ne povas memori. Nokte je la tria horo li vekiĝas en
sia lito, apud la edzino. Subite li rememoras, kion Åke Karlsson diris pri la
knabo. Estis io pri falĉilo. Ke ne eblas doni falĉilon al li. Tia bubo distranĉus al si la aĥilajn
tendenojn. Jen kiel li diris. Nu, nun tio ne plu ŝajnas grava. Per tiu
frazo Svedberg tamen ekhavas alian ideon. Sed li devas prokrasti ĝin ĝis
matene. Vendrede matene li elserĉas
telefonnumeron kaj butonas la numeron. ”Hallo, Frau Schulze? Good morning!
Parolas Svedberg, sveda polico! Ĉu eblus mallonge interparoli kun via
edzo? Jam for? Laboreje... Ĉu mi rajtus peti pri la numero tien?” Ankoraŭ butonado, iom konfuza
klarigo al sekretariino, kiu eble jes, eble ne lin komprenas, kaj finfine: ”Jes, mi petas!” ”Bonan tagon, sinjoro Schulze! Mi bedaŭras
ĝeni vin... Svedberg, sveda polico... Mi havas nur etan demandon, por
kompletigi. Ĉu vi permesas?” ”Bonvolu!” ”Kiam ni interparolis pri la murdilo, via
falĉilo, vi menciis ke iu helpis vin pri ĝi. Kiu faris tion?” ”Estis loka bienulo, kiu spertas pri tiaj
aferoj.” ”Jes, kaj lia nomo?” ”Karlsson. Estas tiu, kiu vendis la domon
al ni. Li posedas multe da domoj kaj grandan terenon tie. Li kunportis la falĉilon
por akrigi ĝin, kaj poste provis instrui al mi kiel falĉi. Vane, bedaŭrinde.
Sed kial vi demandas? Ĉu la kazo ankoraŭ ne estas solvita?” ”Pardonu, sed kie li montris al vi kiel
falĉi? Ĉu ĉe via domo?” ”Klare!” ”Kaj poste, ĉu li vidis, kie vi
pendigis ĝin?” ”Mi ne memoras! Kia demando! Espereble vi
tamen ne suspektas lin pri tiu terura afero!” ”Mi suspektas neniun. Baldaŭ la
afero estos finita, kaj via helpo multe valoras. Kredeble vi post kelka tempo
ricevos peton de germana polico lasi ĉe ili depozicion kun la sama enhavo,
por ke ĉio estu formale korekta. Do, dankon, sinjoro Schulze, mi esperas
ne plu ĝeni vin.” ”Ne dankinde!” * Tagmeze alvenas
la kasedo. Svedberg aŭskultas ĝin unue sola, kaj preskaŭ nenion
kaptas, tamen dank’ al la tajpita interpreto li rekonas la diraĵojn. Plej
interesas lin la respondoj de la dua persono, sed pliparte ne eblas ion
kompreni aŭ distingi. La voĉo aŭdiĝas tre mallaŭte kaj
mistordite. En unu aŭ du lokoj la persono tamen laŭtigis la voĉon,
kaj Svedberg paŭte murmuras ion al si mem. Post lunĉo li renkontas Jankéus. ”Ĉu io pri la knabo?” ”Iu sociala asistanto trovis lian korpon
en la haveno, en iu neuzata tenejo, kie foje restadas tiaj uloj. Mi parolis kun
kelkaj aliaj junuloj, kiuj eventuale povus koni lin, sed neniu rekonas lian
foton. Laŭ tio, kion ili respondas.” ”Do, aŭskultu kun mi la kasedon.” Kiam Jankéus aŭdas la voĉon de
Jespersen, li ridetas. Glutas la finon de la vortoj, diris tiu kopenhaga
policinspektoro. Se temus nur pri la finoj, pensas Jankéus. Sed kiam venas unu
el tiuj lokoj, kie la alia parolanto iom laŭtigas la voĉon, li petas: ”Denove tiun pecon!” Svedberg retrobobenas kaj reaŭdigas
la parton. Jankéus kapjesas: ”Jutlanda dialekto, li diris. Mi prefere
dirus smolanda. Ĉi tie li diras Mej
jam dejris! Nenejam! Ĉu vi aŭdas? Oni eĉ aŭdas la dikan
so: dejriŝ. Tio estas nia
vulpisto, je mil diabloj!” ”Bone. Do ni ekiru. Sed unue mi mesaĝos
al la prokuroro. Mi proponas iri per du aŭtoj, kaj preni la vojon tra
Emmaboda. Faru alian kopion de tiu kasedo, enŝlosu tiun ĉi en kirasŝranko.
Kaj kunportu kasedilon!” 12. Ni trovos ŝin! Denove Svedberg
eniras la butiketon Ursino, ĉi-foje en akompano de Jankéus. La latuna
sonorileto de la pordo anoncas ilian alvenon, kaj Mette Søbjerg aperas el
malantaŭa ejo. Ŝi faras mienon de elreviĝo, kiam ŝi ekvidas
la du policistojn. ”Mi bedaŭras, ni ne estas klientoj.
Kiel iras la negocoj?” leĝeras Svedberg. ”Mi ne plendas”, respondas la butikistino
neŭtrale. ”Nu, anstataŭ butikumi, ni devas aŭdigi
al vi kasedon, se vi permesas. Bonvolu, Tom!” Tom Jankéus metas kasedilon sur la
vendotablon kaj ekfunkciigas ĝin. Li elektis parton de la kasedo, kie aŭdiĝas
relative klaraj frazoj de la parolanto, kiu devas esti Brian Jespersen. Ambaŭ
policistoj fiksas siajn okulojn al Mette, kiam aŭdiĝas la voĉo. Ĉi-foje
ŝi evidente ne kapablas konservi sian kutiman kvieton kaj indiferenton.
Ili vidas ŝin paliĝi, ŝia rigardo vagas tien-reen longe for. La
voĉo de la kasedo eldiras sian ”kiel
vi traktis ŝin, kion vi faris al Nille, ke vi devigis ŝin suĉi
vin kiam ŝi estis nur eta infano! Kaj ne indas nei, mi scias, mi havas
pruvon!” Mette Søbjerg tenas per ambaŭ manoj la randon de sia
vendotablo. Ŝi nenion diras, sed ŝia vizaĝo elparolas teruron. Jankéus bobenas al alia loko kaj denove aŭdigas
la voĉon. Tiuloke ĝi eldiras: ”ankaŭ
iu alia scias! Nille rakontis ankaŭ al alia!” Nun Mette sidiĝas
kaj metas manon al sia buŝo. Svedberg faras signon al Jankéus haltigi la aparaton.
Sekvas paŭzo. Neniu ion demandas, sed oni aŭdas la spiradon de Mette. Kiam ŝi tamen nenion diras, Svedberg
ekparolas tre trankvile, milde: ”Ni jam scias, kiu parolas en tiu kasedo.
Ankaŭ kun kiu. Kaj pri kiu. Sed ni devas peti vin ankaŭ atesti pri
tiuj aferoj.” Nun Mette malfermas la buŝon, tamen
ne por respondi, sed por demandi: ”De kie vi ricevis tiun?” Svedberg afable respondas, tamen sen vere
respondi: ”Nu, li evidente mem faris ĝin kaj
konservis, kredeble por uzi, se necese. Eble oni povas diri, ke ĝi nun
utilos al li. Sed bonvolu respondi niajn demandojn. Kiu parolas?” Mette nur levas la ŝultrojn. ”Tio ne estas respondo. Bonvolu diri
klare!” Ŝi skuas la kapon. ”Vi certe komprenas, ke estos juĝafero.
Vi estos vokita atesti antaŭ tribunalo. Tiam vi devos diri la veron. Sed
vi faciligos la aferon, se vi jam nun respondos la demandojn de la polico.” Silento. ”Kun kiu li parolas?” La mieno de Mette ekhavas trajton de
senespero, sed ŝi mutas. ”Pri kiu li parolas? Kiu estas Nille?” Mette metas la manon antaŭ siajn
okulojn, sed neniu sono. ”Lastfoje: kiu estas la parolanto de la
kasedo?” Mette nun rigardas malsupren, kapjesas
kaj finfine flustras: ”Jes. Estas li. Estas Brian.” Svedberg atendas momenton, kaj poste
diras: ”Bone, Mette. Mi devas peti vin fermi la
butikon. Aliaj policistoj veturigos vin al Kalmar, al la policejo. Vi devos
lasi depozicion en pli formala maniero. Sed tio ne daŭros longe, poste ni
veturigos vin hejmen!” La sinteno de Mette Søbjerg estas sufiĉe
rimarkinda, laŭ la opinio de Svedberg. Ŝi devus kompreni, ke ŝi
riskas esti arestita pro suspekto pri protektado de krimulo, eble eĉ pri
kunhelpo al murdo. Tamen ŝi nenion diras, sed stariĝas kaj sekvas
ilin eksteren al la dua policaŭto, kiu ekiras reen al Kalmar. Dume
Svedberg kaj Jankéus pluiras suden per sia aŭto. Post malpli ol kvaronhoro
ili staras antaŭ la pordo de Åke Karlsson. Ili sonorigas kaj frapetas, sed
neniu respondas. Post kelkaj minutoj ili plupaŝas al la vulpejo, sed ankaŭ
tiu ŝajnas senhoma. Tra la pordofendo ili aŭdas la blekadon de cento
da vulpoj, sed neniu homo venas por malfermi. Ili rondiras ankaŭ al la
aliaj konstruaĵoj, same vane. ”Bone, ni lasu tie ĉi iun por gardi.
Diskrete, kompreneble. Ni devas kelkan tempon kontentiĝi per Mette.” Svedberg telefonas por venigi gardanton,
kaj tio daŭras preskaŭ horon. Poste ili povas reveni al la policejo
por denove pridemandi la sfinksan Mette Søbjerg. ”Ĉu vi prenis lin?” estas ŝiaj
unuaj vortoj, kiam ili revidas unu la alian. Ŝi daŭrigas sian kutimon
prefere demandi ol respondi. ”Kiun?” diras Svedberg. Sed ŝi nur paŭtas kaj sulkas la
frunton. Ankaŭ la plua demandado malbone sukcesas. Ŝi ne volas ripeti
la malmultajn vortojn diritajn en la butiko. ”Estas jam vespero! Mi devas reveni al
miaj infanoj!” ”Kie ili estas?” ”La etuloj estas ĉe virino en
Emmaboda, kiu vartas ilin dumtage. Katrine estas hejme, sola.” ”Do telefonu al ili kaj diru, ke vi venos
malfrue.” Ŝi parolas telefone kun la
vartistino kaj kun la du etaj infanoj. Poste ŝi vane telefonas hejmen.
Svedberg butonas ŝian numeron, por eviti malagrablajn surprizojn. ”Katrine ne respondas. Ŝi devis veni
de la lernejo jam antaŭ horoj! Ĉu estas certe, ke vi kaptis lin?” ”Kiun?” Sed Svedberg devas rezigni. Ne utilas
persisti, kaj cetere lia ĉefa zorgo ne estas tiu ĉi rezistema danino,
sed la ĉefa suspektato Åke Karlsson. Malkontente li sendas ŝin hejmen
per policaŭto, ordonas ke unu policinspektoro restu ekster ŝia domo
por gardi, kaj mem forlasas sian laborejon por hejme atendi la pluan evoluon de
la kazo. Li ne devas longe atendi. Je la naŭa
vespere oni telefonas al li. ”Saluton! Parolas Willy Johnsson! Mi
gardas ĉe tiu virino, kaj ŝi nun estas tute histeria. Ŝia filino
ne revenis. Ŝi asertas ke iu kaptis ŝin, forrabis ŝin!” ”Mi parolos kun ŝi. Transdonu!” La voĉo de Mette vere sonas tre
ekscitite. Ŝi ripetas al Svedberg fojon post fojo sian maltrankvilon, eĉ
senesperon: ”Ĉu vi ne kaptis lin? Kial vi ne
prenis lin? Mi estas certa ke li forŝtelis mian Katrine!” ”Kial li forŝtelus ŝin?” ”Kial? Kial? Mi scias, ke li faris tion!” ”Kion vi pensas ke li faros al ŝi?” ”Mi ne scias! Forveturos kun ŝi...
tenos ŝin... mi ne scias!” ”Kian utilon li havus de ŝi?” ”Utilon? Ĉu vi estas idioto? Ĉu
vi ne aŭdis la kasedon?” ”Ĉu li jam antaŭe faris ion al ŝi,
aŭ provis fari?” ”Ne, ne! Ŝi ĉiam estis ĉe
mi! Sed nun ŝi estas for!” ”Ĉu vi suspektas, kien li iris, kien
li prenis ŝin?” ”Mi ne scias!” ”Pensu! Vi konas lin!” ”Ne, ne... Ien malproksimen...” ”Ĉu al Kopenhago?” ”Eble... Jes, eble.” Ĉu tiel li faris ankaŭ kun sia
filino?” ”Kun Pernilla? Ne, ne, ŝi mem iris
tien. Por eskapi...” ”Do, ni jam serĉas lin, kaj mi
vastigos la serĉadon. Mi kontaktos Ni
trovos ŝin. Facilas
tiel diri, precipe en telefono, kiam ne necesas renkonti la rigardon de patrino
kies dek-unujara filino malaperis. Svedberg restas hejme, kiel dirite, ĝis
la sesa matene. Tamen li ne dormas dum tiu nokto. 13. Preskaŭ kiel homoj ”Mi nur nutras
la bestojn. Tiuj ja devas manĝi. Alie ili manĝos unu la alian. Jes,
certe, ili estas veraj diabloj. Preskaŭ kiel homoj.” Svedberg staras ekster la vulpejo de Åke
Karlsson. Estas griza sabatmateno kun malvarma vento. Antaŭ li staras
Lasse Lund, la eta strangulo kun la incita kutimo ĉiam kaj ĉie aperi,
klarigante sian filozofion. ”Manĝi oni devas, jes. Alie oni
mordas aliajn. Jes, jen la vero. Jen la vero.” ”Ĉu vi kutimas labori ĉi tie?” ”Kutimas, kutimas. Plej ofte sur la
herbejoj. En la arbaro.” ”Ĉu por Åke Karlsson?” ”Certe, certe. La mastro havas multe da
tero. Multon por falĉi, multon por tondi, jes vere.” ”Sed ankaŭ en la vulpejo?” ”Kiam necesas, jes. Kiam necesas.” ”Kiel vi eksciis, ke hodiaŭ necesas?” ”Kiel? Li diris tion, la mastro. Li diris
tion.” ”Kiam?” ”Kiam? Mi ja parolis kun li. Per la
telefono. Jes, per la telefono. Li diris tion.” ”En kiu tago?” ”En kiu tago? En kiu tago? Hmm. Kiam ili kaptis
la daninon! Jes, tio estas la vero. Mi diris al la mastro, ke ili kaptis la
daninon. Finfine, mi diris, ili prenis la putinon. Jes. Tiam li diris, ke mi
devas nutri la bestojn. Tion li diris.” ”Ĉu vi vidis policistojn ĉe ŝia
butiko?” ”Ĉu vidis? Hmm. Mi vidis. Mi vidis.
Ili kaptis ŝin, finfine. La danan putinon.” ”Do, ĉu tiam vi telefonis al Åke
Karlsson?” ”Jen la vero.” ”Ĉu li diris, kial vi devas manĝigi
la vulpojn?” ”Ĉu diris? Jes, li diris. Certe li
diris. Li mem ne povas nutri ilin. Li devas zorgi pri aliaj. Jes, tion li
devas.” ”Zorgi pri aliaj? Kiaj, kiuj aliaj?” ”Aliaj idoj. Ne vulpidoj, ne vulpidoj,
sed putinidoj. Jes, li devas nutri la putinidojn, kaj mi la vulpidojn. Iu devas
nutri ilin. Ĉiu devas manĝi, alie ili ekmordas. Jen la vero.” Tio ĉi estas unu el la pli
originalaj demandadoj en la labora sperto de Roger Svedberg. Sed ĝi estas
ankaŭ unu el malmultaj demandadoj de tiu ĉi enketo, kiu kontribuas al
la kazo. Kiam la strangulo nur pli kaj pli implikiĝas en sia
vivo-filozofio, Svedberg pluiras al Madviken, la domo de Mette Søbjerg. Tie li nenion gravan povas fari. Nova
policisto transprenis la gardotaskon de sia antaŭulo, kaj tiu tasko
momente konsistas ĉefe el zorgado pri la du infanoj, Henrik kaj Ditte.
Kiam Svedberg alvenas, Mette sidas apatia sur seĝo, ĉenfumante, dum
la policinspektoro prezentas al ŝiaj infanoj matenmanĝon. Kiel diris
Lasse Lund, ”iu devas nutri ilin”. Svedberg deprimite reveturas urben. Li kontaktas ”Mi havas ”Ministrejon? Åke Karlsson? Mi prenos!” La ministrejo en formo de mola virina voĉo
savas lin el lia paralizo: ”La polico de Pollando arestis svedan
civitanon, Åke Karlsson el Långasjö, en via polica distrikto, suspektitan pri
pedofilio. Kun li estis juna knabino sen pasporto, sed ŝajne sveda.” ”Kiel estas al la knabino? Ĉu ŝi
estas en ordo?” ”Mi ne scias detalojn, bedaŭrinde,
sed mi havas nomon kaj telefonnumeron de la pola polico en Poznań.
Principe ni preferas ekstradicion, se la supozata krimo ne koncernas polan
civitanon aŭ estis plenumata pliparte en Pollando.” Se
la supozata krimo ne estis plenumata pliparte en Pollando. Kia esprimo! Svedberg notas la faktojn,
nomojn, numerojn. Poste li ekserĉas sian antaŭan helpantinon, Małgorzata
Håkansson. Ŝi vere troviĝas hejme, okupita per preparado de naskiĝtaga
torto por sia plej juna filino. Svedberg mallonge klarigas, kaj ŝi tuj
lasas la torton atendi, por partopreni en tri-persona telefona interparolo kun
la policejo de Poznań. ”La afero okazis tiel, ke iu
eksterlandano aĉetis kafon kaj sandviĉon de kiosko en la urbeto Września
proksime de Poznañ. Kiam li repaŝis al sia aŭto kun tiuj aferoj,
infano pli-malpli falis el la aŭto kaj rampis trans la straton. Li ĵetis
la kafon kaj sandviĉon, kaptis ŝin kaj enpuŝis ŝin en la aŭton.
Malfeliĉe por li, sed feliĉe por la knabino, tio okazis antaŭ la
okuloj de loka policano, kiu tuj suspektis krimon. Do nun ni tenas lin ĉi
tie provizore, ĝis la esploro estos finita.” ”Aŭskultu! Nepre faru ĉion
eblan por reteni lin. Li estas suspektita pri murdo, eĉ pri du murdoj! Ni
petos ekstradicion.” ”Certe ni retenos lin. Ĉi tie oni
suspektas pedofilion, kaj ni ĝuste nun havas kampanjon por purigi la
respublikon de tia abomenaĵo.” Svedberg havas vertiĝan senton,
kvazaŭ li denove aŭdus la gurdadon de Åke Karlsson. La vortoj, kiujn
sinjorino Håkansson interpretas por li, ŝajnas tro bone konataj. Sed li
rekaptas la celkonscion: ”Kaj la knabino? Kiel ŝi fartas? Ĉu
en ordo?” ”Nu, oni ankoraŭ ne povis fari veran
esploron... tio estas, ginekologian esploron... Ŝi estas sufiĉe
toksita de io, ni ne scias de kio, ĉu alkoholo, ĉu iu drogo. Sed ni
prenis sangoprovon kaj atendas la rezulton.” Svedberg terurite imagas, kiel la
dek-unujara knabino devos suferi ginekologian esploron fare de iu fremda
kuracisto, kun kiu ŝi eĉ ne kapablas komuniki. Li diras: ”Ĉu eblas paroli kun ŝi
telefone? Ĉu ŝi jam parolis kun sia patrino?” ”Ni eĉ ne scias kiu ŝi estas! Ŝi
balbutis iun nomon, atendu... jen – Katarina Sobjeg aŭ io simila. Sed
trovigas neniuj dokumentoj.” ”Estas ŝi. Katrine Søbjerg. Mi donos
al vi telefonnumeron. Ĉu vi helpos ŝin telefoni al sia patrino? Jen
mi havas: unue kvardek ses por Svedio, poste kvar sep unu, poste ses du sep
kvar kvar. Ĉu vi kaptis?” Roger Svedberg atendas la ripeton de la
numero pole, kaj finas la interparolon. Poste li denove vokas * Estas merkredo.
Svedberg sidas en la hejmo de Mette Søbjerg kaj interparolas kun la ĵus
hejmenveninta Katrine. Apude sidas Mette, kiu reakiris iomete de sia antaŭa
forto, kaj polica inspektorino Vivianne Ljunggren. Oni ne faras formalajn
demandadojn kun dek-unujaraj infanoj, sed eblas iom interparoli en ĉeesto
de la patrino. ”Mi jam rakontis al tiu psikologo, aŭ
kio ŝi estas!” diras Katrine. ”Jes, mi scias. Vi ne bezonas ripeti ĉion.
La plej grava estas, ke vi estas sana kaj sekura. Mi jam komprenis, ke vi estis
tre saĝa kaj ankaŭ kuraĝa. Se estas en ordo por vi, mi ŝatus
aŭdi nur kelkajn aferojn. Unue, kiam sinjoro Karlsson venis ĉi tien,
kion li diris kaj faris, por ke vi venu kun li.” Katrine honte rigardas sian patrinon kaj
murmuras: ”Li diris, ke Panjo foriris, kaj li
veturigos min al ŝi.” ”Do kion vi faris?” ”Mi telefonis al la butiko, sed Panjo ne
estis tie.” ”Kaj poste?” ”Li diris, ke mi venu kun li. Sed mi
volis telefoni al Sonja. Kaj tion li ne permesis.” ”Kiu estas Sonja?” ”Ŝi estas tiu, kie Henrik kaj Ditte
estas dumtage. En Emmaboda.” ”Jes ja! Ĉu li malpermesis al vi
telefoni tien?” ”Jes. Tiam li diris, ke mi atendu en la
sofo, kaj li preskaŭ puŝis min tien, kaj tenis mian brakon rekta.
Poste li pikis mian brakon per injektilo.” ”Kaj...?” ”Mi nenion memoras. Nur kiam mi vekiĝis
en la aŭto. La aŭto haltis, kaj li eliris. Mi malbonfartis, mi
bezonis vomi. Do mi provis iri eksteren el la aŭto, sed mi ne povis paŝi.
Tiam li reportis min en la aŭton. Poste mi aŭdis ke li parolas
germane al iu, kaj li diris, ‘mia filino
estas malsana’, mi pensas.” ”Ĉu vi lernis la germanan en la
lernejo?” ”Ne, ne. Sed Holger, li estas iu germana
knabo, li instruis al mi kelkajn vortojn, kaj mi diris al li svedajn kaj danajn
vortojn.” ”Bone. Do, kion vi poste faris?” ”Mi denove
malfermis la aŭtopordon kaj provis eliri. Mi falis sur la straton, kaj
tiam mi kriis, ke li ne estas mia patro. ‘Nix
mein Vater!’ mi kriis. Poste alvenis pli da homoj, kaj mi pensas ke ili
kaptis lin. Mi ne memoras tre bone.” ”Ĉu vi sciis, kie vi troviĝas?” ”Mi pensis en Germanio. Daŭris tre
longe ĝis mi komprenis, ke estas Pollando.” ”Do vi sciis, ke vi longe veturis?” ”Ne, mi ne sciis. Mi dormis la tutan
tempon. Sed mi tuj sentis, ke estas eksterlande. La domoj estas tute aliaj. Kaj
estas alia odoro.” Roger Svedberg ridetas. La knabino
impresas esti tre mense forta, malgraŭ sia eta, fragila figuro. Iomete
kiel sia patrino. Poste li turnas sin al tiu: ”Mette, morgaŭ ni venigos vin denove
al la policejo por fari formalan depozicion. Lastfoje la rikolto estis
malabunda. Tiuj aferoj vere gravas, kredu min. Baldaŭ espereble ni ricevos
lin el Pollando, la juĝproceso povos okazi, kaj vi estos grava atestanto. Ĉu
en ordo?” ”Kiel vi volas”, respondas Mette, sed kun
sia malnova tono, neŭtrala kaj indiferenta. * Sed ne okazas
tiel, kiel Roger Svedberg volas. Kiam la policaŭto ĵaŭde alvenas
por veturigi ŝin al la policejo, Mette Søbjerg estas for, kaj same ŝiaj
tri infanoj. Neniu ion vidis, nek aŭdis, kiel kutime. Sonja Andersson, la
vartistino en Emmaboda, povas nur raporti, ke Mette hodiaŭ ne alvenis kun
la du etaj infanoj, kaj ke ŝi ne respondis telefonalvokon. ”Tio ĉi estas murdenketo de
malaperantoj”, pensas Svedberg. ”Nur la murditoj restas.” 14. Lama ĉeno Pasis du
monatoj de la murdo de Brian Jespersen. La interŝtataj rilatoj rabis sian
tempon, sed nun Åke Karlsson troviĝas denove en Svedio, pli precize en la
arestejo de Kalmar, arestita pro suspekto pri du murdoj, kontraŭleĝa
limigo de homa libereco – tio estas la forŝtelo de Katrine – korpa
mistraktado – tio estas la injektado de heroino en ŝian vejnon, kaj perado
de narkotaĵoj. En Pollando li estas suspektata pri kontraŭleĝa
transpaso de la ŝtatlimo, ĉar li kaŝe enveturigis la knabinon
sen pasporto, sed oni konsentis transdoni lin al svedaj instancoj pro la pli
severaj krimoj okazintaj en Svedio. En Pollando troviĝas ankaŭ
suspekto pri preparo al seksa misuzo de infano, sed tiun enketon oni transdonis
al la sveda polico, ĉar la eventuala krima ago ‘estis iniciatita kaj en sia precipa amplekso plenumata ekster la
teritorio de Intertempe Tom Jankéus pasigis multajn
horojn studante la ekonomiajn aferojn de Åke Karlsson. Li trovis plurajn
firmaojn registritajn en lia nomo, sed la rilatoj inter ili, kaj la karaktero
de iliaj enspezoj kaj elspezoj, ankoraŭ restas labirinta mistero. Li
trovis kelkajn elprenojn de mono, kiuj koincidas kun kelkaj el la pagoj al la
konto de Jespersen. Sed ne eblas diri, ke la afero estas perfekte klara. Svedberg kaj Jankéus kune komencas
pridemandi la suspektaton. Svedberg scias, ke estos malfacile superruzi la
vulpiston. Li rigardas slipon, kie li notis liston da temoj, kiujn necesos
pritrakti. Sed li ankoraŭ ne decidis kie komenci. Li improvizas: ”En via batalo kontraŭ la ŝlimo,
kiel vi kutimas diri, vi evidente lernis iomete pri diversaj drogoj, ĉu
ne?” ”Precipe pri la tragikaj sekvoj de la
sklaviĝo.” Li scias, ke li estas suspektata pri
narkotaj krimoj, tamen li konservas la malnovan edifan lingvaĵon. Svedberg
daŭrigas: ”Ĉu ankaŭ pri dozoj?” ”Mi ne komprenas.” ”Vi scias precize kiel grandan dozon da
heroino toleras infanoj de diversa grandeco, kaj kiel grandan ili ne toleras.” ”Ne, tiel detalajn sciojn mi ne havas.
Sed mi vidis, ke eĉ malgrandaj dozoj iom post iom katenas la liberan volon
kaj aspiron de la animo.” Karlsson ankoraŭ ne scias, ke oni
retrovis la knabon Jimmy mortan. Sed li montras neniun maltrankvilon aŭ
scivolemon. Svedberg saltas al alia temo: ”Kial vi forveturis?” ”Mi venis hazarde al la hejmo de Mette
Søbjerg, kaj konstatis, ke ŝi denove refalis. Mi ja sciis, ke tio povos
okazi, kaj mi sciis, ke mi devos esti preta ĉiam rekomenci. Se oni
permesos al mi tion. Sed ĉi-foje la afero estis pli abomena, pro la stato
de Katrine, la filino.” ”Kiu stato?” ”Nu, vi jam scias! Mette evidente ne nur
mem sinkis denove al la fundo, sed kuntrenis tien ankaŭ nian filinon.
Katrine estis tute ebria de iu drogaĉo. Do, mi decidis, ke la sola eblo
estas komenci pri ŝi. Se mi komencus pri la patrino, tiam la infano dume
pereus.” Svedberg suspiras kaj interŝanĝas
rigardon kun Jankéus. Karlsson vere estas digna kontraŭulo! Li ne nur
defendas sin, li ofensivas! ”Vi diris ‘nia filino’, se mi aŭdis ĝuste. Ĉu tio signifas...?” ”Jes. La knabino estiĝis kiam mi
provis savi mian filinon, mian grandan filinon, Pernillan. Tiam mi multe
rilatis kun Mette, kiu estis la sola amikino de Pernilla. Ja mi estis vidvo de
pluraj jaroj... Mi eĉ pensas, ke la infaneto, do Katrine, estis tiu kiu
savis la vivon de Mette. Fakte, mi jam ofte vidis tion. Se iu kompatinda ulino
gravediĝas, ŝi ofte povas levi sin el la marĉo, pro la bebo! La
infaneto, kiun ŝi naskos, povas savi ŝin!” ”Bela ideo. Sed kiel savas vi la knabojn?
Ilin ne eblas gravedigi!” enŝovas Jankéus. Karlsson tamen neglektas lian
pikon. ”Do, vi komprenas, ĉu ne? Mi ne
volas ke la tragedio de mia vivo ripetiĝu. Mi perdis mian unuan filinon,
por la dua mi pretas oferi ĉion!” ”Tamen vi antaŭe ŝajne ne
montris tion. Aŭdas mi unuafoje, ke vi estas ŝia patro. Mette neniam
menciis tion”, Jankéus seke konstatas. ”Mette estas rimarkinda virino. Ŝi
volas mem zorgi pri la infanoj. Mi do restis en la fono, helpis pri mono ktp.
Tiu ŝia butiko ja ne donas grandan profiton. Sed por mi gravas, ke la
knabino havu sian patrinon. Mia unua filino perdis sian patrinon tro frue. Ankaŭ
tion mi ne volas ripeti.” ”Kiel mortis via edzino?” demandas
Svedberg. ”En akcidento. Ŝi dronis.” ”Kie? En la lago?” ”Ne, ne. Ŝi falis de pramo. Sur ”Ĉu vi ĉeestis?” ”Mi kaj Pernilla dormis en kajuto. La
knabino havis ses jarojn. Mia edzino nokte iris supren sur la ferdekon. Eble ŝi
malsanis, mi ne scias. Matene ŝi estis for. Oni neniam retrovis ŝin.” Svedberg eluzas la okazon por fari
ambiguan demandon: ”Kien vi iris?” Sed Åke Karlsson ne distriĝas: ”Kiam? Ĉu tiufoje? Aŭ kun
Katrine?” ”Kun Katrine. Se ŝi estis jam
toksita, kiel vi asertas, kial ne iri al hospitalo?” ”Mi sciis, ke en Svedio mi havas neniun
rajton kiel ŝia patro. Oni simple redonus ŝin al la patrino, negrave ĉu
tiu kapablas protekti ŝin kaj sin mem aŭ ne. Mi bezonis provizoran
restadejon, por garantii ke Katrine ne kaptiĝu de la diablo.” ”Pli precize kie troviĝas tiu
restadejo?” ”Mi intencis vojaĝi, ne resti en
fiksa loko.” ”Kion postulis Brian Jespersen, kiam li
aperis ĉe vi ĉi-somere?” Svedberg ne ŝanĝas sian
konversacian tonon, kvankam li neatendite saltas al alia punkto de la listo. ”Mi ne komprenas vin. Pri kiu vi parolas?
Jespersen, ĉu tio ne estas la murdito?” Svedberg ĵetas rigardon al Jankéus,
kiu funkciigas redaktitan kopion de la kasedo. Karlsson aŭskultas kun ŝajna
intereso, sulkas la frunton kaj post kelka tempo kapneas kun bedaŭra mieno
dirante: ”Kio estas tio? Mi eĉ ne unu vorton
komprenas!” ”Tamen pasigis vi sufice da tempo en
Kopenhago, sur la putinaj stratoj. Kiel vi komprenis tiujn homojn?” Denove
Jankéus prenas la taskon piki. ”Kiel mi komprenis? Nu, kun iom da peno,
mi povas kompreni la danan lingvon. Ĉu tio estis la dana?” ”Jen alia lingvo”, diras Jankéus kaj
denove ekfunkciigas la kasedilon. Aŭdiĝas laŭtigita fragmento el
la vortoj de la alia parolanto. Tiu
loko, kie Karlsson, se estas li, prononcas ‘mi
jam diris, neniam!’ Karlsson aŭskultas ankaŭ tion kaj kapneas. ”Vi ne rekonas?” ”Ne, mi bedaŭras.” ”Tio estas normala. Oni kutime ne rekonas
la propran voĉon sur bendo.” Karlsson elĵetas mallongan ridon al
Jankéus, kaj poste turnas sin al Svedberg, kvazaŭ por serĉi pli seriozan
homon. ”Mi ne komprenas la ŝercojn.” ”Ne estas ŝerco. Ni ĵus aŭskultis
vin rifuzi la ĉantaĝon de Jespersen. Tamen vi ne rifuzadis. Almenaŭ
okfoje vi pagis al li dek mil svedajn kronojn, por ke li ne malkaŝu, ke vi
sekse misuzis vian unuan filinon, Pernillan. Ankaŭ ne estas ŝerco ke
vi mortigis lin ĉe la domo de gesinjoroj Schulze. Kion li tiufoje postulis
de vi? Kion li minacis malkaŝi?” Åke Karlsson dum kelkaj sekundoj restas
silenta. Nur eta grajno da maltrankvilo ekbrilas en liaj okuloj, sed poste lia
mieno sereniĝas: ”Pardonu min, sed vi evidente fantazias.
Mi neniam renkontis la viron, ĉiuokaze laŭ mia scio. Se tiu sonbendo,
kiun mi ne komprenas, vere enhavas tiajn akuzojn, tio estas nura infanaĵo.
Tamen, eble mi ne surpriziĝu. Ne estas la unua fojo, ke homaj vrakoj sur
la fundo de la strata defluilo turnas sin kontraŭ mi kaj provas iel vundi
min. Sed mi ĉiam pensas, ke tiuj provoj originas en ilia malespero. Ni ne
kondamnu ilin, ni devas pardoni kaj helpi!” La listo de Svedberg havas ankoraŭ
multajn punktojn, sed li preferas lasi la kasedan prezentadon resti finalo por
hodiaŭ. Li silentas dum kelka tempo, poste anoncas ke la demandado
provizore estas ĉesigita. * ”Ni ne ŝancelos
lin. Havas ni nenion, kio movos lian maldekstran brovon eĉ unu milimetron!” Jankéus pesimismas, kaj Svedberg emas
konsenti. Ilia kazo baziĝas sur longa vico de indikoj, kaj sur atestoj de
personoj malaperintaj. Nenio vere firma. Ĉu entute eblas, ke li estos
kondamnita, aŭ ĉu li glitos tra la maŝoj? Oni daŭrigas la pridemandadojn, sed
senrezulte. La juĝisto permesas ankoraŭ tritagan areston antaŭ
ol prezenti akuzon, sed la prokuroro hezitas prezenti leĝan akuzon sen pli
stabila fundo. ”La kazo konsistas el ĉeno
el indicoj, kiu bedaŭrinde lamas”, li plendas. Svedberg mordas al si
la lipon por ne demandi kiel ĉeno povas lami. Tute neatendite aperas nova ĉenero,
denove el Pollando. Svedberg iam havas la senton kolekti pecojn de puzloludo,
sed ĉiu peco venas de aliloke. Tiu ĉi peco ŝajnas grava, sed ne
estas facile vidi, kie ĝi konvenas. Eble ankaŭ la puzlo lamas. La polico de Poznañ sciigas, ke oni
trovis eksan kontraŭleĝan fabrikon de amfetamino en iu loko nomita Konin. Neniu narkotaĵo, neniu homo,
sed klaraj spuroj, ke oni forlasis ĝin antaŭ nelonge. Oni trovis ankaŭ
rimedojn por kontrabandi la narkotaĵon, kaj tiuj rimedoj estas seĝoj.
Lignaj, remburitaj brakseĝoj el pino, ”de
skandinava stilo”, kiel asertas la dokumentoj. Oni faksas eĉ fotojn de
la koncernaj seĝoj, kun detala bildo pri kaŝita poŝo en la
remburaĵo. ”Se tio ĉi iel helpos nin, estos
vera hazardo!” komentas Jankéus. Sed ili akiras permeson traserĉi la
meblostokejon de Åke Karlsson, kaj tuj trovas identajn seĝojn. Sen poŝoj
en la remburaĵoj, tamen la ĉeneroj ŝajnas iel kunkroĉiĝi.
Kvar viroj pasigas plurajn horojn traserĉante ĉiun seĝon de ”skandinava
stilo”, trovante nenion. ”Li havas iun alian ejon, kien ili metas
tiujn seĝojn kiuj entenas la varojn. Sed kie?” ”Jes, kie? Kaj kiel ili scias kiuj seĝoj
estas la ĝustaj?” Oni serĉas ian markon, sed laŭ
la fotoj ne eblas vidi tian. Svedberg havigas al si mapon pri Pollando, kaj
konstatas ke Września, la loko kie Karlsson estis kaptita, situas proksime
de Konin kaj sur la vojo al tiu loko, se oni venas el Svedio. Denove la ĉeneroj
kuntuŝiĝas. Matene la dekan de septembro Tom Jankéus
aperas en la ĉambro de Svedberg kun petola mieno. ”Holger ricevis poŝtkarton”, li
anoncas. Svedberg suspiras. La humuro de Jankéus
foje estas iom tro stranga. Sed subite lia rigardo firmiĝas, kaj li
demandas: ”Holger? La knabo Schulze? De kiu? Kaj
kiel vi scias?” ”De lia somera amikino. Ĉu vi ne
vidis ilin en la boato? Beleta paro! Nu, mi pensis, ke ili eble estas
plumamikoj, kaj telefonis al Hamburgo. Bone, Katrine efektive sendis al sia
amiketo poŝtkarton, dirante mi ne scias kion, eble ke ili renkontiĝos
iam, sen adreso, sed stampita en Odense.” ”Odense? En Danio, ĉu ne? Do, ni
petu helpon de la polico tie. Sed ŝajnas iom malfacila tasko trovi ilin,
se ili volas kaŝiĝi.” ”Ne, la polico ne estas bona.” Svedberg rigardas sian kolegon, la
policinspektoron Tom Jankéus, kiu ŝajne sen ironio elbuŝigis la
simplan frazon ‘la polico ne estas bona’. ”Do, kiu estas pli bona?” ”La sola persono, ŝajnas al mi, kiu
libervole, proprainiciate helpis al ni en tiu ĉi kazo. Kiu krome loĝas
en Odense. Ĉu vi senilas?” ”Prefere diru. Kvizon vi povas aranĝi
en liberaj horoj!” ”La maljuna damo Tove Jespersen.” ”Ej! Mi estas senila!” ”Se vi insistas.” ”Do, ni parolu kun ŝi!” ”Jam farita. Hieraŭ vespere mi havis
tre interesan telefonan interparolon kun ŝi.” ”Bone... ĉu ili troviĝas tie?” ”Mi ne demandis.” ”Vi ne demandis?” ”Necesas iom da delikateco. Kiel dirite,
mi interparolis kun ŝi, klarigis kiel statas la kazo. Ke ni vere bezonas
la ateston de Mette. Mi eĉ voĉlegis al ŝi pecojn el nia
demandado kun Åke Karlsson...” ”Vi voĉlegis? Sekretan materialon el
la enketo?” ”Jes, ekzemple tiun pecon kie li
klarigas, kiel li volis savi sian filinon Katrine el la ŝlimo. Mi pensis,
ke tio povus utili.” ”Hmm... Kaj?” ”Ĉi-vespere parolos mi denove kun
sinjorino Jespersen. Mi esperas ke ŝi denove helpos nin!” * ”Ĉe
Jespersen!” ”Bonan vesperon, sinjorino Jespersen!
Parolas Tom Jankéus denove, la policisto el Kalmar!” ”Saluton!” ”Ĉu vi havis okazon paroli kun
Mette?” ”Jes, mi parolis kun ŝi. Kaj sub
certaj kondiĉoj, ŝi eventuale povos helpi vin.” ”Bone, mi esperis tiel! Kiaj kondiĉoj?” ”Nu, ŝi ne volas iri al Svedio. Ĉu
eblas fari tie ĉi la atestadon?” ”Mi aranĝos tiel ke eblos.” ”Bone. Plue ŝia adreso kompreneble
devas esti protektata.” ”Jes, tio ne estos problemo.” ”Do, se plaĉas al vi, ŝi staras
apud mi. Vi povas paroli rekte kun Mette.” ”Jes, bonvolu!” ”Halo’. Parolas Mette.” ”Saluton, Mette. Jen Jankéus. Ĉu ĉio
en ordo?” ”Ni ankoraŭ vivas.” ”Feliĉe! Do, laŭ la sinjorino,
vi pretas lasi depozicion ĉe la dana polico. Mi aranĝos tiel, ke tio
sufiĉos. Ni bezonos vian rakonton pri tio, kion Pernilla diris pri sia
patro en Kopenhago, kaj kion Brian diris al vi en via butiko. Ĉu vi havas
ankoraŭ informojn pri kio okazis en la tago de la murdo?” ”Jes, mi havas. Li pruntis... Åke pruntis
mian boaton. Li ne klarigis kial, sed reveninte li diris, ke mi devas nenion
mencii pri tio al iu homo. Poste li forprenis la sparkilon de la motoro, kaj
devigis min diri, ke la motoro paneis antaŭlonge. Mi sciis nenion pri la
kialo, nur pli malfrue, kiam mi aŭdis pri la murdo, mi komprenis.” ”Bone. Tion ĉi ripetu antaŭ
dana polico.” ”Jes. Sed... estas ankoraŭ unu
afero. Kiun Brian menciis en la butiko. Tiu polo...la konato de Brian... ĉu
Nowak? Li malkaŝis al Brian, kie ili konservas la aliajn meblojn, la
plenajn. Estas iu malnova fojnejo de Åke, sed en dezerta loko. Proksime de
vojkruciĝo en Fåglasjö, li diris. Mi ne volis ekscii tion, sed li trudis
al mi. Li volis ke ni kune postulu grandan sumon de Åke. Mi rifuzis,
kompreneble.” ”Vojkruciĝo en Fåglasjö. Trovos ni.
Se vi pensos pri io alia, ne hezitu kontakti min! Dankon, Mette! Ĝis
revido!” ”Mi esperas ke ne.” ”Bone... Do, ĉion bonan!” Jankéus tuj telefonas al Svedberg kaj
salutas lin per la gajaj vortoj: ”La ĉeno ĉesis lami!” En la sama vespero oni elserĉas la fojnejon,
gardas ĝin dumnokte, kaj matene akiras permeson traserĉi ĝin.
Troviĝas nur deko da seĝoj ene, ĉiu kun kaŝita poŝo,
kaj en ĉiu poŝo kelkcent gramoj da amfetamino. 15. Ne plu bezonata En decembro
fine okazas la juĝproceso. Svedberg kaj Jankéus ne plu havas ligon al la
kazo. Novaj krimoj, novaj krimuloj okupas iliajn tagojn. Ili legas pri la
proceso en la lokaj ĵurnaloj, kiel ĉiuj homoj. Dum kelkaj tagoj la
detaloj plenigas plurajn paĝojn. La prokuroro rezignis akuzon pri la morto
de Jimmy Robertsson. Kredeble mankas sufiĉaj pruvoj. Murdo de Brian
Jespersen, perado de narkotaĵoj, rabo kaj mistrakto de infano, jen tamen
listo de akuzoj, kiu ŝajnas sufiĉa. Sed ĉu la tribunalo estos
konvinkita? En la policejo oni rilatas al juĝprocesoj
kiel al fremda mondo, kaj kutime priparolas ilin kun cinika kaj sarkasma tono.
La ĝenerala sinteno estas, ke el la laboro kiun la polico kun peno
plenumas, en la tribunalo rezultas preskaŭ nenio. Juĝistoj kaj
advokatoj ŝajnas esti kreitaj ekskluzive por ruinigi tion, kion policistoj
konstruas. Kiam post du semajnoj prezentiĝas la
verdikto, dekjara malliberigo de Åke Karlsson, la proceso ne plu estas novaĵo
kaj ricevas nur notican grandecon en la gazetaro. ”Dek jarojn ferios li je ŝtata kosto”,
komentas Jankéus legante la noticon en la polica lunĉejo. ”Do havos li
okazon savi kelkajn animojn el la koto.” ”Pli kredeble li establos prizonan filion
de sia komerca firmao”, supozas Svedberg. ”Ĉu vi pensas, ke la malliberuloj
bezonas vulpofelojn? Aŭ seĝojn de skandinava stilo?” ”Nu, eble ne. Sed ili certe aprezos la
remburaĵon. Amfetaminon de internacia stilo.” * En la dana
Odense la proceso estas menciata unufoje en Fyens
Stiftstidende, loka ĵurnalo, ĉefe pro tio ke la murdito estis
homo el la provinco ĉirkaŭ tiu urbo. La notico tamen ne enhavas multe
da detaloj, kaj oni tute ne mencias la gravan ateston de Mette Søbjerg, kiu
eble estis decida por la verdikto. Inter la legantaro sendube troviĝas
almenaŭ unu, kiu tre kontentas pri tiu manko de informo. Sinjoro Schulze povus, se li volus,
rericevi sian falĉilon de la polico. Ĝi ne plu estas bezonata kiel
pruvaĵo. Sed li rezignas pri ĝi. Ankaŭ por li ĝi ne plu
estas bezonata. Glosoj: AC
André Cherpillod: NePIVaj vortoj, 1988. EV
Ebbe Vilborg: Ordbok Svenska-Esperanto, 1992. JR
Josef Rumler: Abunde kaj redunde, 1986. NPIV Nova Plena Ilustrita Vortaro, 2002. PIV
Plena Ilustrita Vortaro, 1981. akĉento NPIV aparta prononco fremda
aŭ dialekta biĵuterio AC juveletoj,
ornamaĵoj brikabrako PIV miksaĵo
de malnovaj brokantaj objektoj ĉarelo NPIV ĉareto
kun forko aŭ platformo por levi varojn ĉipa NPIV malmultekosta doso
AC EV skatoleto, kutime el lado ekstradicio PIV transdono
de krimulo al alia lando Elsinoro
PIV dana urbo Helsingør eratika PIV translokita de glacio aŭ alia naturforto faksi NPIV telefaksi fortisimo JR maksimumo de laŭteco Fueno AC
EV dana
insulo Fyn lakuno PIV vaka loko, malplenaĵo Mercedo germana aŭto Mercedes obsoleta ne
plu valida, ne plu uzata pedofilio seksa direktiĝo de plenkreskulo al
infanoj retpoŝto elektronika
perkomputila komunikado Selando AC
EV la dana insulo
Sjælland, sur kiu situas Kopenhago Skanio AC
EV la
plej suda provinco de Svedio, Skåne Smolando EV provinco en sud-orienta Svedio, Småland Sundo PIV la markolo inter Danio kaj Skanio telefaksi EV
NPIV telekopii, sendi per telefonreto kopion
de dokumento Reen al: |
