Mi malpermesis al Fanny razi la akselojn. La krurojn, bone. La bikinan
linion, en ordo. Sed neniam la akselojn. Tial mi tuj komprenis, ke ŝi
perfidis min. Sendube ŝi sciis, kion tio signifas. Tamen ŝi faris
tion. Tio preskaŭ meritas admiron.
”Kiu
li estas?” mi demandis.
Neniu
respondo. Eble ŝi eĉ mem ne sciis, kiu li estas. Eble temis nur pri
subkonscia fantazio, instinkta strebado. Jen
Do,
mi lasis ŝin kaj foriris de tie sen turni la kapon.
De kvar monatoj ni estis paro. Mi vidis ŝin unuafoje meze de
januaro. Mi sidis kun viskio en mia kutima trinkejo, en angulo ĉe fenestro
kontraŭ la placo. Ĉe apuda tablo sidis granda aro, kiu multe bruis
post pluraj rondoj da biero kaj drinkoj. Poste ili disiĝis, kelkaj tumulte
pluiris ien, dum ŝi restis kun sia amikino. Post iom la amikino rigardis
ĉirkaŭ si kaj invitis min al ilia tablo. Fanny mem ne turnis sin
miadirekten, sed verŝajne ŝia nuko kun kelkaj fuĝintaj
malhelbrunaj harfasketoj estis tio, kio igis min translokiĝi al ili. Nu,
efektive la kaŭzo kompreneble estis kemio.
La
amikino prizorgis la plejparton de nia interparolado. Mi regalis ilin per du mojitos kaj post tio sekvis pli da
biero. Sendube Fanny estis same ebria
Post
kiam Tereza endormiĝis, mi cerbumis pri Fanny. Mi konis nek ŝian
adreson, familian nomon nek la telefonnumeron. Tamen mi ja havis Terezan
Mi atendis tri semajnojn antaŭ ol kontakti ŝin. Dume mi tamen
preparis ĉion serĉante en interreta telefonlibro. Ŝi loĝis
ĉe Morena strato 14, teretaĝe. Mi ankaŭ guglis ŝian nomon,
sed neniu el la 26 trafoj ŝajnis temi pri ŝi. Ĉiuokaze mi estis
tiel preparita
En
ŝia nomotago mi sendis bukedon da helruĝaj rozoj. Kaj vendrede
vespere mi iris tien. Mi kontrolis, ke estas lumo en ŝiaj fenestroj kaj ke
neniu vizitas ŝin. Je la sesa kaj duono mi sonorigis kun botelo da
ŝaŭmvino enmane.
”Kion
vi efektive volas?” ŝi diris.
”Nur
ke vi sciu unu aferon. Vi estas la plej bela virino kiun mi renkontis.”
”Hm.
Ĉu vere. Bone, dankon, sed mi ne havas tempon. Mi renkontos amikojn.”
”Kompreneble.
Tamen, prenu ĉi tiun botelon, kaj vi eble havos pli da plezuro.”
”Ne
necesas. Nek necesas sendi florojn. Ĉar tio estis vi, ĉu ne?”
”Nature,
sed ne sentu embarason pro tio. Mi ne ĝenos vin. Oj, kia miso! La korko
eliĝis!”
Ŝi
suspiris.
”Do
envenu. Sed je la oka mi devos foriri, kaj antaŭ tio mi duŝos min.”
Mi
preskaŭ diris, ke ŝi tute ne devas duŝi sin, sed mi glutis la
langon kaj iris trovi du glasojn en ŝia kuirejo.
”Vi
estas tiu, kiu alkroĉis vin al Tereza antaŭ iom da tempo, ĉu
ne?”
”Nu,
pli ĝuste okazis la malo. Sed tio estas forgesita kaj pardonita.”
”Ĉu
vere? Tamen ŝi sentis teruran angoron poste, se mi ne eraras.”
”Tio
ŝajnas iom superflua. Fakte nenio okazis.”
”Ĉu
ne? Tiel ŝi ne rakontis la aferon.”
”Eble
ŝi ne memoras tre klare. Ŝi estis laca, oni povus diri. Mi surmetis
litkovrilon kaj rakontis al ŝi vesperan fabelon.”
Fanny
ekridis kaj komencis degeli. Ni plu babilis kaj trinketis ĉampanon
ĝis la oka kaj duono. Tiam la botelo estis malplena. Ŝi proponis
malfermi alian vinbotelon, sed mi memorigis al ŝi la amikojn kiuj atendas.
Antaŭ ol foriri de tie, mi vizitis la necesejon kaj serĉis en
ŝia korbo por lavotaĵoj. Blanka kalsoneto kaj nigra senmanika
ĉemizeto, kiun ŝi kredeble uzis en sportejo, facile trovis lokon en
miaj pantalonpoŝoj.
Post kelkaj tagoj mi telefonis por inviti ŝin al teatro. Ŝi
akceptis renkontiĝi, sed teatro ne tre interesis ŝin. Tio estis
perfekta por mi. Ni prenis botelon da chianti en itala restoracio kaj
poste iris taksie al Morena strato.
”Tereza
preskaŭ svenis, kiam mi diris ke mi renkontos vin”, ŝi diris sidante
sur sia sofo el IKEA.
”Ĉu
vere? Kial do?”
”Ŝi
opiniis ke ni ne konvenas unu al la alia.”
”Mi
dubas ĉu ŝi povas prijuĝi tion. Kiam mi renkontis ŝin,
ŝi estis apenaŭ kontaktebla.”
”Vi
estas tiel malica!”
Mi
kontemplis tion super la viskio kun sodakvo kiun ŝi surtabligis.
”Ĉiuokaze
la kemio decidas”, mi poste diris.
”Kio?
La kemio?”
”Jes.
La feromonoj.”
”Kion
tio signifas?” ŝi scivolis.
”La
korpo dissendas etajn odorpartiklojn, unikajn por ĉiu individuo. Ni
perceptas ilin subkonscie kaj laŭ instinkto decidas, ĉu temas pri
amiko aŭ malamiko kaj tiel plu. Se la kemio ne konvenas, ne indas komenci
interrilaton.”
”Ha.
Do vi volas diri ke oni elektas flarante?”
”Prave.
Sed la plej multaj homoj faras tion sen konscii la aferon. Ne intence. Jen la
kaŭzo kial oni ne amindumu kiam oni malvarmumas.”
”Ha
ha! Vi estas freneza.”
”Ne
gravas. Intelekton kaj aspekton oni povas neglekti. Gravas sole la kemio.”
Mi
restis tie dumnokte. Kiam mi vekiĝis frumatene ŝia parfumo kaj
fumodoro de hieraŭ sorbiĝis en la fonon kaj mi rekonis la odoron de
ŝia nigra ĉemizeto. Jen la momento kiam mi konvinkiĝis. Ŝi
absolute estis la virino por mi.
Komence
ŝi ne ŝajnis same certa. Sed ŝi ne kontraŭis
renkontiĝi jen kaj jen. Post du semajnoj mi jam vivadis tie kelkajn tagojn
semajne. Kelkfoje ni iris ien kun Tereza, sed tio ne estis bona ideo.
Montriĝis, ke ŝi estas vera paŭtulino.
Tamen Tereza ne estis la ĉefa problemo kiam ni eliris ien. Tio
estis ĉiuj uloj, kun kiuj Fanny ne povis ne flirti. Mi sciis, ke tio
signifas nenion al ŝi, ĉar mi kaj ŝi estas kreitaj unu por la
alia, sed ŝi dissendis ege ambiguajn signalojn al la viroj, kiuj
alproksimiĝis por hoki ŝin. Iĝis pli kaj pli evidente, ke mi
devas eduki ŝin.
”Vi
imagas stultaĵojn”, ŝi diris. ”Mi ne flirtas!”
”Mi
scias, kara. La problemo estas, ke vi donas al ili la impreson, ke vi flirtas.
La rezulto efektive estas sama.”
”La
rezulto? Vi volas diri, ke vi ĵaluziĝas.”
”Tute
ne. Mi neniam ĵaluzas. Sed mi sentas certan respondecon pri vi.”
La
sola efika solvo estis, ke ni ĉesis eliri. Cetere ni ne plu bezonis tion,
renkontinte unu la alian. Mi uzis iom da energio por igi ŝin plene
kompreni tion. Ŝi ne estis tre facile influebla. Mi devis apliki mian
plenan paciencon kaj ĉiujn formojn de argumentoj.
Pli
malfacile solvebla estis la problemo pri la laboro de Fanny. Mi ne povis teni
ŝin for de ŝia laboro, ĉar mi mem devis zorgi pri mia ofico en
la urba arkivejo. Sed mi alkutimiĝis akompani ŝin al kaj de la
infanejo, kie ŝi laboris. Ne estis tute facile organizi la loĝistikon
de tio, ĉar ŝi deĵoris en iom variaj horoj, sed problemoj
ekzistas por esti solvitaj.
Restis
la purigado de ŝia hejma medio. Mi preskaŭ sukcesis igi ŝin
ĉesi pri fumado, ĉar mi anatemis tabakon endome. Pli malfacile estis
pri parfumo, senodorigilo, arombrikoj, citronstinka lavilo kaj tiel plu. Tie mi
renkontis obstinan reziston, sed mi aplikis la taktikon de lacigado
forĵetante tiujn produktaĵojn tuj vidante ilin.
”Boris!
Mi ne trovas mian senodorigilon!”
”Vi
ne bezonas tian, vi ja scias.”
”Ne
diru ke vi forĵetis ankaŭ tiun!”
”Fanny,
vi havas naturan freŝon. Kial vi volas ekigi kemian militon? Estu vi mem!
Mi volas vin tia kia vi estas, ne pakita en parfuma volvaĵo.”
”Ho,
mi freneziĝas!”
”Tio
ne gravas. Ne necesas afekti. Gravas nur la kemio.”
Tamen restis la afero pri haroj. Kaj tie mi fiaskis. Vere, tio okazis ne
unuafoje. Eble mi jam devus konscii, ke duono de la homaro luktas en sankta
milito kontraŭ la naturo, kiom koncernas kreskantajn harojn. Sed mi
certis, ke la racio de miaj argumentoj kondukos al fina venko. Post kvar
monatoj mi komprenis, ke mi luktas kontraŭ nevenkebla malamiko.
”Mi
ne povas eliri kun tufoj subbrake, ŝi diris.”
”Vi
ĉiuokaze devus resti endome, ĉar mi estas ĉi tie.”
”Tio
ja ne eblas. Mi devas labori.”
”Kiu
do en via laborejo gvatos al viaj akseloj?”
”Ĉesu
do! Vi komprenas nenion! Mi sentus min malfreŝa!”
Fine
mi komprenis, ke troviĝas io, kion ŝi sukcesis kaŝi al mi. Iu,
kiun mi ne konas. Ŝi komplete misgvidis min. Estis evidente, ke ŝi
havas iun alian. Iun perversan tipon, al kiu ŝi volis montri siajn
razitajn akselojn.
”Kiu
li estas? mi demandis.”
”Ĉesu!
Vi nur imagas aferojn!”
Mi
vere devis peni por komprenigi al ŝi la gravecon. Fine ŝi sendube
komprenis. Ŝi buliĝis en feta pozo surlite tenante la brakojn
”Rigardu
en miajn okulojn, Fanny! Kiu li estas?”
Ŝi
ne respondis, ne povis respondi, ĉar mi kunpremis ŝian kolon
ambaŭmane. Cetere mi ne bezonis respondon. Mi jam sciis, kiu li estas.
Aŭ kio li estas, kaj jen la sama afero. Kiu ajn el plena grego da
stultuloj, flatemaj moluloj sen grajno da spino.
Ŝi
do ne povis paroli, tamen ŝiaj okuloj parolis. Ŝi rigardis min per
okuloj, kiuj ne plaĉis al mi. Mi ne scias
Mi
aŭdis ŝin spiregi kaj sentis tiujn okulojn bori mian dorson kiam mi
foriris, tamen mi ne turnis min. Mi forlasis ŝin sen rigardi dorsen.